De reconstructie van de religieuze site werd in 1436 uitgevoerd door de beroemde Florentijnse architect en beeldhouwer Michelozzo di Bartolommeo (1396-1472), de vertrouwde architect van Cosimo de Oudere, die een briljante leerling van Ghiberti was geweest en later ook zijn assistent werd.
Michelozzo respecteerde in zijn ontwerp ten zeerste de ideale architectonische renaissancekenmerken van Brunelleschi. Naast de architectonische planning en de leiding van het werk, onderscheidde Michellozo zich ook door zijn beeldhouwwerken binnen het religieuze complex.
Cosimo de Oudere gaf de versiering van het klooster in habdeb van de dominicaanse monnik en grote schilder uit de vroege renaissance Fra Angelico (ca. 1400 - 1455).


Een kleine geschiedenis

Het klooster van San Marco werd op 8 maart 1299 gesticht door de monniken van de benedictijner congregatie Silvestrina, maar al vanaf 1250 maken bronnen melding van het bestaan van een oratorium, dat in 1290 aan de monniken werd toegekend om hun klooster te bouwen; van het leven van het gebouw in deze periode zijn enkele fragmenten van fresco's bewaard gebleven. Het klooster en de kerk van San Marco Nuovo, zo genoemd om het te onderscheiden van de gelijknamige kerk van San Marco, werden al snel opgeëist als zetel door de broeders van de dominicaner orde, wier prestige met de dag groeide, en om deze reden in 1418, onder het pontificaat van Eugenius IV, werden de silvestrini gedwongen de kerk en het klooster te verlaten, die ze echter plunderden en alle soorten inboedel meenamen en vernietigden. De gebouwen, die in slechte staat aan de dominicanen werden achtergelaten, hadden een ingrijpende restauratie nodig, waarmee Cosimo de' Medici in 1437 de architect Michelozzo di Bartolomeo Michelozzi, een leerling van Brunelleschi, belastte.

De wijding van de nieuwe ruimtes vond plaats op 6 januari 1443, in aanwezigheid van de paus. Naast de bouw van de bovenverdieping voor de cellen van de monniken, de bouw van twee kloostergangen en twee refterzalen en een ingrijpende restauratie van de kerk, is het meest emblematische werk van Michelozzo in het complex van San Marco ongetwijfeld de bibliotheek: het was een van de eerste bibliotheken die voor het publiek toegankelijk was en waar beroemde humanisten als Agnolo Poliziano en Pico della Mirandola te gast waren.

De gebruikers van de bibliotheek van San Marco behoorden tot een elite en invloedrijke groep personen die intellectuele betrokkenheid beschouwden als een onderdeel van hun burgerlijke verantwoordelijkheid in het Florence van het midden van de eeuw. Hun toegang tot de meest uitgebreide collectie Griekse en Latijnse manuscripten in Italië, die zich in de bibliotheek van San Marco bevond, werd mogelijk gemaakt door de persoonlijke tussenkomst van Cosimo de' Medici. Hij gebruikte zijn financiële steun aan San Marco om zijn aanwezigheid in het klooster te verheerlijken door middel van fresco's op de muren en zijn privévertrekken, die zich langs het humanistische pad bevonden. De ontvangst van Cosimo's imago in San Marco door deze seculiere gebruikers van de kloosterruimtes vergroot de politieke en sociale betekenis van zijn mecenaat tot het bredere Florentijnse publiek buiten de muren van het klooster en verklaart waarschijnlijk zijn uitgebreide steun aan de locatie.
Veel boekdelen speelden een centrale rol in de culturele en religieuze debatten van die tijd, zoals de Griekse teksten die op het Concilie van Ferrara-Firenze werden gebruikt ter ondersteuning van de vereniging van de Kerken, of de Gouden Legende, die de door Angelico geschilderde episodes inspireerde. Andere, zoals Plinius' Naturalis Historia, combineerden encyclopedische kennis met prachtige verluchting. Deze codices, die nu weer te zien zijn in de San Marco, getuigen van de breedte van Niccoli's interesses en de impact die zijn bibliotheek had op de humanistische cultuur en Angelico's artistieke verbeelding.[8]

Naast het schilderen legde Angelico zich toe op het maken van miniaturen. In 1408 trad hij in bij de Dominicanen in het klooster van Cortona, waar hij werd opgeleid tot miniatuurschilder.Vasari was de eerste die stelde dat Angelico zowel miniatuurschilder als schilder was, en hij opent de biografie van de kunstenaar met de volgende woorden: "Hij was een uitstekend schilder en verluchter, en tevens een uitstekend religieus man."

Het oudste bekende verluchte manuscript van Angelico is het Graduale 558, gemaakt in de vroege jaren twintig van de vijftiende eeuw, waarschijnlijk voor het klooster van San Domenico in Fiesole, waar Beato Angelico woonde. Het messaal betekende een keerpunt in de Florentijnse miniatuurkunst door de introductie van een nieuwe natuurlijke vertelstijl, expressieve intensiteit en heldere ruimtelijkheid.
Als vernieuwer experimenteerde Angelico voortdurend met vorm, kleur en licht, waarbij hij persoonlijk de illustratieve programma's bedacht en superviseerde, maar ook gebruik maakte van medewerkers, zoals in die tijd gebruikelijk was. Deze activiteit, in voortdurende wisselwerking met de schilderkunst, droeg bij aan de vorming van leerlingen en miniatuurschilders zoals Benozzo Gozzoli, Domenico di Michelino en Zanobi Strozzi, en drukte een langdurige stempel op de Florentijnse miniatuurkunst.

Angelico als miniatuurschilder | Biblioteca di Michelozzo | Beato Angelico miniatore