La scena di grandi dimensioni, sulla parete sinistra della Cappella Brancacci, rappresenta due eventi della vita di san Pietro, La Resurrezione del figlio di Teofilo e san Pietro in cattedra, 1427 (intervento di Masaccio) e 1485 (completamento di Filippino Lippi) [3]

Toen Masolino van 1425 tot 1427 hofschilder was in Boedapest, zette Masaccio het werk in de kerk van Santa Maria del Carmine alleen voort. In 1428 vertrok Masolino naar Rome en Masaccio volgde hem. Beide kunstenaars begonnen met het schilderen van een cyclus fresco's over het leven van de heilige Catharina van Alexandrië in de kerk van San Clemente in Rome. Tijdens zijn verblijf in Rome stierf Masaccio in onverklaarbare omstandigheden op slechts 27-jarige leeftijd.

De fresco's in de Brancacci kapel bleven onvoltooid achter.

Pas meer dan vijftig jaar later zouden de fresco's in de Brancacci kapel afgewerkt worden. In 1483 kreeg Filippino Lippi de opdracht om het werk van Masaccio in de Santa Maria del Carmine te voltooien. Filippino Lippo schilderde in de Brancacci kapel vier scènes uit het leven van Petrus (1481-1482).
De Resurrezione del figlio di Teofilo en san Pietro in cattedra bevindt zich in het onderste register van de linkerzijwand. Het indrukwekkende tafereel, met links de Opstanding van de zoon van Theophilus en rechts Petrus op de stoel, is voor de helft van Masaccio. Het fresco is voor de helft van Masaccio en voor de helft van Filippino Lippi. Over het algemeen zijn de handen van de twee kunstenaars goed herkenbaar, vooral in de portretten, maar er blijven enkele grensgebieden waar kunsthistorici van mening verschillen°.

Masaccio schilderd het grootste deel van San Pietro in cattedra in 1427. In de door Masaccio geschilderde personages kunnen we een aantal kunstenaars uit die tijd herkennen. De jonge geknielde karmeliet zou Filippo Lippi zijn, Filippino's vader, die Masaccio's leerling was geweest. De groep uiterst rechts toont Brunelleschi, Alberti, Masolino en Masaccio, die de toeschouwer indringend aankijkt.
Het is onduidelijk in hoeverre Lippi de scènes opnieuw heeft gecreëerd, of dat hij de sinopia tekeningen van Masaccio kon volgen en invullen. Het verdwijnpunt in de scène leidt ook niet naar een hoofdpersoon (het is het hoofd van de man met het kind), in tegenstelling tot wat Masaccio in Il Tributo had gedaan waar het hoofd van Christus het verdwijnpunt was.

Het verhaal, ontleend aan de Legenda aurea

Het grote tafereel aan de linkermuur toont twee gebeurtenissen uit het leven van Petrus die plaatsvonden in Antiochië, niet verteld door de evangeliën maar door de Legenda aurea, (circa 1261-1266) van Jacopo da Voragine. De legende vertelt dat toen Petrus in de stad was om te prediken, hij door de gouverneur Theophilus werd gearresteerd en op brood en water werd gezet. Bij die gelegenheid ging Paulus hem bezoeken in de gevangenis (scène op het fresco van Filippino Lippi links van deze). Paulus ging toen bij de gouverneur pleiten om Petrus vrij te laten, maar deze trotseerde hem en beloofde dat alleen te doen op voorwaarde dat de gevangen apostel zijn bovennatuurlijke krachten zou tonen door zijn veertien jaar eerder gestorven zoon te doen herrijzen. Petrus werd vervolgens naar het graf van de jongen gebracht, waar hij hem op wonderbaarlijke wijze deed herrijzen. Na deze gebeurtenis bekeerde de hele bevolking van Antiochië zich tot het christendom en werd een prachtige kerk gebouwd, de eerste op wiens troon (cathedra) Petrus kon zitten en door iedereen kon worden gehoord. De gebeurtenis was dus een anticipatie op zijn toekomstige aanvaarding van de pauselijke troon in Rome