Giovanni Michelucci (Pistoia, 2 januari 1891 - Firenze, 31 december 1990) was een Italiaans architect en stedenbouwkundige. Hij was een van de belangrijkste Italiaanse architecten van de 20e eeuw.
Zijn jaren in Rome met het ontwerp van twee gebouwen voor de Città universitaria en de realisatie van het nieuwe stationsgebouw van Firenze in 1932, behaald met de Gruppo Toscano, hebben Michelucci's rol in de vernieuwing van de Italiaanse architectuur kracht bijgezet.

Stazione Santa Maria Novella in Firenze

Het stationsgebouw Santa Maria Novella werd in 1932 ontworpen door Gruppo Toscano, een groep architecten (Nello Baroni, Pier Niccolò Berardi, Italo Gamberini, Sarre Guarnieri, Leonardo Lusanna) onder leiding van Giovanni Michelucci. Het station geldt als een voorbeeld van het Italiaanse modernisme.

Het nieuwe station werd op 30 oktober 1935 ingehuldigd in aanwezigheid van de beschermheer van de onderneming, Costanzo Ciano. Op dezelfde dag werd ook de Biblioteca Nazionale Centrale di Firenze ingewijd.
De volgende dag, 31 oktober 1935, woonde Michelucci in het gezelschap van niemand minder dan Mussolini de openingsplechtigheid bij van de Città Universitaria, waaraan hij een aanzienlijke bijdrage had geleverd. Zoals Francesco Dal Co eens opmerkte is Michelucci waarschijnlijk de enige twintigste-eeuwse architect van wie ooit binnen twee dagen twee fundamentele architectuurprojecten van nationale betekenis werden ingehuldigd [2][7].

Het Palazzina Reale werd tussen 1934 en 1935 gebouwd als ontvangstplaats voor de vorsten van Italië die op doorreis waren in Firenze. Het Palazzina Reale staat als een zelfstandig bouwwerk op het buitenste, oostelijke perron van het hoofdstation. De straatkant van het gebouw ligt aan de Via Valfonda della Stazione.

La Palazzina Reale della Stazione Santa Maria Novella

Het Palazzina Reale was vanaf het begin onderdeel van het ontwerp van de Gruppo Toscano, maar werd grondig gewijzigd en kreeg zijn uiteindelijke vorm pas in maart 1934. Het was de laatste verwezenlijking van het grote project van het nieuwe station van Firenze, uitgewerkt door de Toscaanse Groep, al wordt het paviljoen gewoonlijk alleen aan Michelucci toegeschreven.
Het gebouw werd samen met het station ingehuldigd op 30 oktober 1935 in aanwezigheid van koning Victor Emmanuel III en minister Costanzo Ciano.
Tegenwoordig is het la Casa dell'Architettura van Firenze, een nieuw cultureel centrum van de stad, waarin ook de en is ook de zetel van de Ordine Architetti della Provincia di Firenzee en de Fondazione Architetti di Firenze. .

Het Palazzina Reale was bedoeld als rustplaats en tijdelijk verblijf voor de koning en het hof die geen toegang meer hadden tot het Palazzo Pitti nadat het paleis was opengesteld als museum.
In 1934 verbond Michelucci zich ertoe verbond belangrijke wijzigingen aan te brengen in het oorspronkelijke ontwerp van het Palazzina Reale. Het staatsprotocol schreef voor dat het Palazzina niet binnen het reizigersgebouw mocht geplaatst worden. Er moest een nieuw gebouw naast het passagiersgebouw opgetrokken worden. In het oorspronkelijke ontwerp van het nieuwe station van Firenze maakte het Palezzina Reale deel uit van de vleugel die naar de Via Valfonda was gericht. Er moest ook een ander afwerkingsmateriaal gebruikt worden, wat in de oostelijke gevel resulteerde in een abrupte overgang van de warme tinten van pietraforte steen naar het heldere wit van Fior di Pesco Carnico marmeren platen op de murenvan het nieuwe Palezzina Reale [6].

De architectuur van het paviljoen vestigt onmiddellijk de aandacht op de symbolische en functionele kloof die het scheidt van het station zelf: het is een luxueuze en exclusieve plek, als rustruimte gereserveerd voor de vorst en ook bestemd voor ceremonieel gebruik [2].

De gestileerde architectuur van het Palazzina Reale, dat gekenmerkt wordt door de kostbaarheid van de bekledingsmaterialen, de verfijnde details en luxueuze afwerkingen, lijkt ver af te staan van het vloeiende en toch strakke modernisme van de Fabbricato Viaggiatori, het stationsgebouw van de Gruppo Toscano. De warme bekleding van het stationsgebouw in pietraforte, de emblematische steensoort van de Florentijnse burgerlijke architectuur sinds het Palazzo Vecchio, wordt op het einde van de oostelijke gevel bruusk ondebroken door de wit met roze dooraderde marmerplaten, waarmee het Palazzina Reale  bekleed is [6].

De toegang tot het Palazzina wordt mogelijk gemaakt hetzij rechtstreeks vanaf de perrons via een reeks binnenplaatsen waarin enkele palmbomen werden geplaatst, hetzij via de vijf hoge bogen van het ereportiek tegenover de via Valfonda, die op zijn beurt met de perrons is verbonden via een doorgangsgalerij verlicht door twee rijen grote ramen [5].

De vestibules en de koninklijke zaal zijn op elkaar afgestemd door een afwisseling van hout en marmer op de wandbekleding en vloeren, in overeenstemming met de wisselende omstandigheden van de natuurlijke lichtinval in de zalen.

De representatieve functie die inherent is aan de ceremonieën van de macht verklaart ook het besluit om een exedra op te nemen die, dankzij een gestileerde, gekromde reeks marmeren pilasters, een betere en fraaiere manoeuvreerruimte voor rijtuigen en auto’s mogelijk maakt [2]. In een tekst uit 1934 definieert Michelucci het Palazzina als bestaande uit een pergola, portico, een fontein en een processieweg, waarin de mens centraal staat[6]. Binnen het exedra bevindt zich een lang bassin, bekleed met blauwe tegels en omzoomd met marmer. Tegen de muur is de beeldengroep van de Arno en zijn vallei van Italo Griselli opgesteld.

Het beeld bestaat uit een zittende mannelijke en een zittende vrouwelijke figuur, typisch voor de voorstelling van rivieren. In het gezicht van de man lijkt de beeldhouwer een eerbetoon te hebben gebracht aan de architect Michelucci.[8]

La Casa dell'Architettura

Na een lange periode van leegstand werd het Palazzina Reale op 25 april 2015 heropend als een nieuw cultureel centrum van de stad. Het gebouw werd ook de nieuwe zetel van de  Ordine Architetti della Provincia di Firenze en de Fondazione Architetti di Firenze, en biedt onderdak aan evenementen, bijeenkomsten, workshops en opleidingen die verband houden met architectuur, stedenbouw en design.

Het Palazzina Reale is een ontmoetingspunt, een centrum, waar de architecturale toekomst van Firenze en zijn provincie kunnen worden ontwikkeld.