De Basilica di Santa Maria del Carmine is vooral bekend om de fresco’s in de Cappella Brancacci, een van de zijkapellen van de kerk. De kapel, die oorspronkelijk in de 15e eeuw werd gebouwd, bevat een aantal indrukwekkende fresco's van de kunstenaars Masaccio, Masolino di Panicale en Filippino Lippi. De fresco's worden beschouwd als een van de belangrijkste kunstwerken van de renaissance in Firenze.
In 1424 gaf Felice di Michele Brancacci, een rijke zijdehandelaar en hoofdrolspeler in het Florentijnse politieke leven, de opfrachtaan Masolino da Panicale en Masaccio de kapel te versieren met scenes uit het leven van de heilige Petrus.

De keuze voor het onderwerp van de frescocyclus herinnert aan de eerste exponent van de familie Brancacci, Piero di Piuvichese, aan wie we de bouw van de kapel te danken hebben. Ook de broeders karmelieten hadden een bijzondere devotie voor de heilige, als herinnering aan de vroege Kerk die hij met Paulus gesticht heeft, en als icoon van actieve naastenliefde. Het klooster bevond zich in de arme en dichtbevolkte wijk Oltrarno.
De verschillende scenes over het leven en de wonderen van Petrus worden door de schilders ingevoegd in een actuele enscenering. De straten waar Sint-Pieter loopt, terwijl hij met zijn schaduw zieken geneest of goederen uitdeelt onder de armen, bieden eigentijdse stadsgezichten van de stad en het platteland van de 15e eeuw. Mooi in perspectief geschilderd zien we huizen met overstekken, adellijke paleizen in bewerkte steen, een marmeren kerk en, op de heuvels, een klein kasteel. Zelfs de wonderen van de genezing van de kreupele en de wederopstanding van Tabita lijken plaats te vinden in de context van een Florentijnse piazza (misschien de Piazza della Signoria), met uitzicht op huizen met open ramen: we zien kleren die worden opgehangen, vogelkooien en zelfs een aapje dat over de richel loopt[2].

Masolino, Guarigione dello storpio e resurrezione di Tabita (dettagli dello sfondo archotectonico),
Cappella Brancacci, Santa Maria del Carmine, Firenze [1]

De perspectivische precisie van de achtergrond bracht Roberto Longhi ertoe het ontwerp van dit gedeelte toe te schrijven aan Masaccio, een hypothese die nu grotendeels is verworpen. Men ziet hierin eerder een bereidheid van Masolino om zich aan te passen aan Masaccio's vernieuwingen°.
Op het plein wandelen twee edellieden achteloos voorbij. De rijkdom aan kleuren en de grote aandacht voor aangename details zoals de uitbundige hoofddeksels en de gewaden met ingewikkelde motieven, typeert de internationale gotiek en staan dicht bij de prachtige stijl van Gentile da Fabriano, maar ver van de realiteitszin van Masaccio.