"Fare, disfare, rifare” Works in situ and situated 1968-2025 is geen geen echte retrospectieve omdat veel van Daniel Burens werken niet meer bestaan. Buren heeft in mijn leven ongeveer 3000 tentoonstellingen gemaakt maar veel projecten zijn onstaan om vluchtig te zijn, ze blijven alleen bestaan in het geheugen van degenen die ze hebben gezien of in enkele foto's en tekeningen. 

Toscane, Fare disfare rifare

De tentoonstelling richt zich in het bijzonder op de band van Daniel Buren met Italië en Toscane. Er worden werken getoond die in Italïe zijn gemaakt en die de kunstenaar opnieuw heeft bekeken en herwerkt in een continu proces van Fare, Disfare, Rifare. Met dit idee stelt Buren zijn eigen werk in vraag en herwerkt het, waarbij hij projecten die hij van 1968 tot vandaag in Italië realiseerde van nieuwe betekenissen voorziet en de kijker uitnodigt om na te denken over de transformatie van kunst in verschillende contexten en in de loop der tijd. Sommige werken zijn helemaal opnieuw gemaakt, bijvoorbeeld in Pistoia. Maar als je een werk opnieuw maakt, wordt er altijd een ander werk geboren, de verbeelding wordt elke keer vernieuwd en het resultaat weerspiegelt een ander moment dan de eerste conceptie.

Outil visuel [visueel instrument]

Het meest opvallende kenmerk van de kunst van Daniel Buren is het motief van afwisselend witte en gekleurde verticale strepen die altijd altijd 8,7 centimeter breed zijn. De introductie van wat hij een outil visuel of “visueel gereedschap” noemt, eind 1967, legde de basis voor een praktijk die brak met tradities en opende een veelvormig oeuvre waarin vrijheid voortkomt uit beperkingen, zowel intern als extern, zoals de kunstenaar graag benadrukt. Daniel Buren onderzocht dit “visuele gereedschap” door het te ontwikkelen in het platte vlak en, vanaf het einde van de jaren 1960, in drie dimensies.

Dit visuele instrument van strikte eenvoud werd zijn 'outil visuel', zijn visueel instrument. Sinds de jaren 1970 krijgen zijn werken een driedimensionale dimensie met materialen zoals bedrukt textiel, papier, glas, spiegel, hout, plexiglas, enz. en worden ze gemaakt naargelang de context waarin ze worden geplaatst. Buren definieert deze praktijk als 'in situ', een benadering die de onafhankelijkheid van de werken verwerpt, omdat ze nauw verbonden zijn met de fysieke (ruimte, architectuur, materialen) en culturele (geschiedenis, tradities, gemeenschap) kenmerken van de plaatsen waar hij zijn werken creëert en plaatst.

In situ

Al vroeg overtuigden reizen naar de Provence en later Mexico Buren ervan dat hij niet langer iets kon maken dat niet in alle opzichten verbonden was met de plaats waar het werd gemaakt.

Monica Preti maakte het mogelijk te maken een parcours langs de plaatsen waar de werken van Buren zich bevinden, zowel de werken die zijn aangekocht door openbare instellingen, zoals in Colle Val d'Elsa, in Quarrata, in Pistoia, als door particulieren, zoals de Fattoria di Celle, waar Giuliano Gori begin jaren 2000 Buren uitnodigde in de tuinen van de villa een 'Cabane' te realiseren. Het publiek kan de werken dus in hun oorspronkeijike context zien, en begrijpen dat ze absoluut niet verplaatst kunnen worden zonder hun betekenis te verliezen.