De vloer van de kathedraal van Siena is een van de grootste en meest waardevolle voorbeelden van marmeren inlegwerk in Italië. De mozaïekvloer was een decoratief project dat vele eeuwen in beslag nam, en waar gerenommeerde Siënese kunstenaars aan meewerkten.
Net als het kathedraalgebouw is ook de vloer onlosmakelijk verbonden met de geschiedenis van de stad en haar kunst. De mozaïekvloer wordt over het algemeen op de meest gebruikte plaatsen bedekt met masonietplaten, behalve één keer per jaar, gedurende ongeveer twee maanden, tussen eind augustus en eind oktober.
De vloer bestaat uit meer dan zestig scènes.

De eerste scene in het middenschip toont een afbeelding van de wijze uit de oudheid Hermes Mercurius Trismegistus, gemaakt naar een ontwerp van Giovanni di Stefano (Siena, ca. 1443 - 1506), zoon van Stefano di Giovanni bekend als Sassetta.

Hermes Trismegistu was een van de grote mythische wijzen uit de oudheid. Het Griekse Trismegistos betekent letterlijk 'drie keer de grootste', waarmee bedoeld werd dat hij zowel de grootste filosoof, de grootste priester als de grootste koning was.
Samen met De Sibillen die in de zijbeuken zijn afgebeeld, maakt Hermes Trismegistus deel uit van hetzelfde iconografische programma dat is geïnspireerd op de Divinae Institutiones van Lactantius, een christelijke auteur uit de vierde eeuw.[1]
Lactantius stelt dat Hermes de Egyptenaren tegelijkertijd letters en wetten gaf. Trismegistus was daarmee niet alleen uitvinder en verspreider van het alfabet maar ook grondlegger van cultuur en kennis. Tijdens de renaissance raakte Siena vertrouwd met de principes van Hermes Trismegistus' occulte wijsheid in een tijd waarin Alberto Aringhieri de directeur van de Opera della Cattedrale was. Hij gaf de opdracht voor de figuur van Hermes in de marmeren mozaïekvloer [2].


Giovanni di Stefano, Hermes Trismegistus, 1488

De eerste scène voor het centrale portaal, waar ook de inscriptie castissimum virginis templus caste memento ingredi staat, stelt Hermes Mercurius Trismegistus voor, een Egyptische wijsgeer die wordt herinnerd als de bewaarplaats van alle oude wijsheid, en zo het begin van aardse kennis symboliseert. Het hoofddeksel van de wijze is een herinterpretatie van de gevleugelde helm van Mercurius.[4] Zoals de inscriptie aan zijn voeten uitlegt, werd hij beschouwd als een tijdgenoot van Mozes: hermis mercurius trismegistus contemporaneus moysi.
Hij is afgebeeld als een oosterse wijsgeer die met zijn rechterhand twee andere mannen een boek aanbiedt, terwijl hij met zijn linkerhand leunt op een citaat dat geschreven is op een plaquette die ondersteund wordt door twee gevleugelde sfinxen. De twee mannen, die een daad van eerbied verrichten, kunnen misschien typeringen zijn van de wijzen van Oost en West. Op de tafel staat deus omnium creator secum deum fecit visibilem et hunc fuit primum et solum quo oblectatus est et valde amavit proprium filium qui appellatur sanctum verbum. Dit is een zinspeling op de schepping, die plaatsvond door het 'sanctum Verbum' en deze profetie is een passage uit de Pimander, een van de teksten van het Corpus hermeticum.[4] [6] Op de bladzijden van het boek staat daarentegen: suscipite o licteras et legis egiptii, een verwijzing naar Egypte als zetel van de oude wijsheid, waar de twee sfinxen waarschijnlijk ook op zinspelen. De belangrijkste functies van Hermes worden in het boek beschreven: wetgever, uitvinder van het schrift, filosoof en priester.[4] Het mozaïek dateert uit 1488 en wordt toegeschreven aan Giovanni di Stefano, gebaseerd op overeenkomsten met de Sibille Cumae. [2]