Ezra Pound in Venetië

Met zijn eerste Kodak Ves Pocket, begon hij op zijn vijftiende in Firenze met het beschrijven van scènes uit het dagelijks leven. In deze begindagen publiceerde hij in Britse kranten, daarna volgden de samenwerkingen voor Le Ore, Picture Post, Colliers en Esquire tot hij begin jaren vijftig, terechtkwam in de groep Time-Life-Fortune van Henry Luce.

David Lees en Life Magazine

Lees begon zijn samenwerking met Life na de Tweede Wereldoorlog. Hij legde belangrijke gebeurtenissen vast - zoals pausverkiezingen, politieke stemmingen, archeologie en kunstprojecten - en verhalen uit het dagelijks leven. In 1951 versloeg hij het huwelijk van een Italiaans meisje in het Zuid-Italiaanse dorp Passiano met een Amerikaanse vriend uit de oorlogstijd. Hij registreerde de gebeurtenissen in het Vaticaan bij de dood van Pius XII en de kroning van Johannes Paulus II, hij bezocht archeologische sites en kunstmanifestaties, en maakte iconische portretten van Bernard Berenson, Ezra Pound, Enrico Piaggio, Gianni Agnelli, Giovanni Michelucci, Federico Fellini, Umberto Eco of Eugenio Montale, en zijn vader Edward Gordon Craig.
Lees maakte een indringende reportage over ramp van Longarone op 9 oktober 1963 waarbij 1.917 mensen om het leven kwamen. En enkele jaren later documenteerde hij de overstromingen van 4 november 1966 die Firenze zouden verwoestten.

Santa Croce, dopo l'alluvione del 1966 [Foto di David Lees, 1966]

Voor Life, waaraan hij veel van zijn professionele succes te danken heeft, was David Lees correspondent voor Europa en het Midden-Oosten tot de sluiting van het glorieuze tijdschrift in 1972.

In 2004, kort voor zijn dood, eerde Firenze hem met een tentoonstelling in de Gallerie degli Uffizi, David Lees for Life. Triumph from Tragedy. I giorni dell'alluvione, met veel van zijn Italiaanse foto's.
Over zijn werk zei Leonardo Domenici, burgemeester van Firenze:

«Queste fotografie, che rivelano anche la sensibilità dell'artista, stupiscono ancora oggi e suscitano emozioni che dovrebbero essere ormai superate. Per questo ci offrono, nell'angoscioso reportage del disastro, anche la reazione dei fiorentini che sono riusciti a ricompattarsi per restituire a Firenze la sua originaria bellezza.»

(Deze foto's, die ook de gevoeligheid van de kunstenaar laten zien, verbazen nog steeds en roepen emoties op die allang overwonnen hadden moeten zijn. Daarom bieden ze ons, in het schrijnende verslag van de ramp, ook de reactie van de Florentijnen die erin slaagden zich te herpakken om Firenze zijn oorspronkelijke schoonheid terug te geven).

Alluvione di Firenze, 4 Novembre 1966

De overstroming van Firenze in november 1966 was een van de zwaarste overstromingen van de Arno die de stad ooit heft getroffen. De overstroming vond plaats in de vroege uren van vrijdag 4 november , na een uitzonderlijke golf van slecht weer. De Arno overstroomde grote delen van Firenze, zowel het historische centrum als verschillende voorsteden. Fotografen legden de ontwrichtende kracht van de rivier vast aan de oevers van de Arno, vanaf het moment dat deze voor het eerst de lungarni overstroomde aan de Piazza Piazza dei Cavalleggeri. Ze documenteerden de beroemdste pleinen en straten die waren veranderd in kolkende rivieren en toonden toen het water zich enkele dagen later had teruggetrokken een verwoeste stad aan de wereld, met straten vol modder, puin, omgevallen auto's, boomstammen en takken die door de kracht van het water waren meegevoerd. De Santa Croce wijk, waarin het water een hoogte van meer dan vijf meter had bereikt, werd beschreven als 'het epicentrum van de ramp'.

Een van de fotografen die de catastrofe op film vastlegden was David Lees.
Het zijn beroemde foto's, in de de Galleria dell'Accademia staat Michelangelo's David hoog op zijn sokkel terwijl het water binensrroomt, een zwarte gloed van water en olie, boven de replica van de Daid op de Piazza della Sifgnora registreert Lees hoe het schilderij van Matteo Rosselli in veiligheid gebracht wordt, zoals ook later een fresco van Paolo Ucello in Santa Maria Novella in veiligheid gebracht wordt. Als het water zich heeft teruggetrolkken blijft hij een begenadigd waarnemer. Restaurateurs werkten aan het 14e-eeuwse fresco Het Laatste Avondmaal van Taddeo Gaddi in de Basiliek van Santa Croce, of aan de fresco's van Ucello in het Chiostro Verde in Santa Maria Novella. Met een scherpe blik legt hij de schade vast: de beroemde doorweekte Crucifix van Cimabue in Santa Croce, de Maddalena penitente van Donatello in het Baptistero, met de sporen van zwarte olie in het verfijnde houtsnijwerk, beschadigde harnassen worden schoongespoten in het Bargello Museum.

Iconische beelden.

De Magdalena Penitent is beroemd vanwege het gedetailleerde en zeer realistische houtsnijwerk op het beeld.
Hhet restauratieproces na de overstroming onthulde een deel van de originele polychrome verf en vergulding van het beeld. Voor de restauratie was het werk in een sombere kleur bruin geschilderd. Tijdens de restauratie werden er bij het schoonmaken van de voeten kleine stukjes bladgoud gevonden. Deze ontdekking zorgde ervoor dat de later toegevoegde lagen verwijderd werden van het werk.

Robert Clark:

«Mary Magdalene stood with her hands folded in supplication at the end of her decades of penance, her beauty turned cadaverous, clothed in the matted hanks of her once glorious red hair. Toothless and gaunt, her expression was the wrung-out rag of a gasp. She might have been a female Christ or Francis, for all intents dead except for the fact that she hasn’t quite yielded herself entirely to suffering, to universal pity. She’s still the particular Mary Magdalene to whom this particular trial has happened: there was still some vigor in the muscles of her arms, in the grip of her feet on thie pedestal. She’d submitted herself to penance without quite surrendering her capacity for defiance. She was still this Mary, the individual with a unique history, character, and passion, the kind of person everyone was beginning to become in the Renaissance.»

Museo del Bargello

In

L'affresco di Paolo Ucello, Santa Maria Novella

In

Als het water na enkele dagen gezakt is wordt de schade pas goed duidelijk. Het puin, de afval en modder waren vervuild met gelekte stookolie. Om alles te verwijderen waren weken van opruimwerk nodig. Talloze vrijwilligers die Angeli del Fango werden genoemd (de Engelen van de Modder), reisden vanuit Italië en het buitenland naar Firenze.

Basilica di Santa Croce, refettorio, L'Ultima Cena e l'Albero della Vita, del Taddeo Gaddi, dopo l'alluvione del 1966 [Foto di David Lees per lar rivista Life] [3]

L'alluvione del 4 novembre 1966. Galleria dell'Accademia [Foto di David Lees, 1966]

Interi remembers of the Florence flood of 1966 and Interi founder and creative director, Jean O'Reilly Barlow shares how she created the collection of carefully curated mineralized sculptures from historic fragment artifacts found from the flooding of the Arno.

Angeli del fango

Engelen van de modder werden de vrijwilligers genoemd, het waren voornamelijk jonge mensen, die Firenze bijstonden om de noodsituatie na de overstroming het hoofd te bieden, en ook in de daaropvolgende dagen en weken hielpen bij de eerste fasen van de wederopbouw.