In de vroege uren van 4 november 1966 trad de rivier de Arno buiten haar oevers . In Firenze blijft deze dag voor altijd verbonden met de herinnering aan die verschrikkelijke overstroming, die niet alleen slachtoffers eiste maar ook immense schade toebracht aan het onschatbare artistieke erfgoed van de stad die aan wieg stond van de Renaissance.

De modderstroom die de straten van de binnenstad overweldigde trok alles met zich mee, auto’s, bomen, meubels, vernietigde winkels en palazzi en liet hopen puin, takken en boomstammen achter. Rondom de Duomo bereikte het water een hoogte van 3 meter, de Paradijspoort in het Baptisterium werd opengegooid door het water en van de met geweld dichtgeslagen luiken kwamen bijna alle panelen van Ghiberti los.
In Santa Croce bereikte het water een hoogte van meer dan vijf meter, de wijk Santa Croce was 'het epicentrum van de ramp.
Het waterpeil bereikte zelfs meer dan zes meter in de oostelijke wijk Santa Croce, waar de kerk en de nationale bibliotheek de eerste slachtoffers waren.

4 november 1966

Immagini suggestive della città dopo l'alluvione del 4 novembre 1966

De overstroming van Firenze in 1966 was een van de belangrijkste gebeurtenissen die de stad Firenze sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog heeft getroffen. De modderstroom van de Arno veroorzaakte aanzienlijke schade in de hele stad en vernietigde de materiële middelen van vele menselijke activiteiten en in het bijzonder vele kunstwerken die er sinds de renaissance bewaard zijn gebleven.
Door de eeuwen heen werd Firenze regelmatig geteisterd door overstromingen1 van de rivier die er doorheen stroomt (de belangrijkste vonden plaats in 1333, 1547, 1557 en 1844). Na een maand oktober die al zeer regenachtig was in de regio, viel er vanaf 2 november 1966 intense en aanhoudende regen in Firenze en Toscane. Twee dammen stroomopwaarts van de stad (Levane en La Penna) begonnen over te stromen. Uit angst dat de stuwdammen het zouden begeven werden de sluizen wijd opengezet en een voedgolf van water srtroomde door de Val d'Arno richting Firenze en Pisa.

In de nacht van 3 op 4 november 1966 brak de rivier de dijken en steeg het waterpeil gevaarlijk snel. De eerste tekenen van schade waren direct te zien op de beroemde Ponte Vecchio en de winkels die er op stonden. Na het overstromen van de kades overstroomde de rivier de hele stad, en bereikte al snel de eerste verdieping van de huizen.

De straten van Firenze veranderden in een immens moddermoeras, een mengsel van puin en stookolie die in de kelders was vrijgekomen. Modder en water drongen overal binnen,

En bijna net zo snel als het water de stad had overspoeld, trokken ze zich ook weer terug, en liet het historische hart van de stad met zijn ontelbare monumenten achter met een ziekmakende smurrie vanrioolwater, modder en olie, versplinterd hout en puin. In Santa Croce werd het 13e-eeuwse kruisbeeld van Cimabue bijna volledig verwoest. Van de miljoenen verwoeste of beschadigde documenten bevonden zich er meer dan een miljoen in de Biblioteca Nazionale Centrale, op een steenworp afstand van de rivier.

De basiliek Santa Croce (1295-1385), met de bekende frescocycli, de Crucifixvan Cimabue en de graftombes van beroemde Italiaanse kunstenaars, wordt beschouwd als een van de belangrijkste kerken van Firenze. Vanwege de nabijheid van de rivier de Arno werd deze Franciscaanse kerk bijzonder zwaar getroffen door het water van de overstroming. Te midden van de modder en het afval hielden graven van Michelangelo en Galileo Galilei en het gedenkteken voor de dichter Dante stand, maar de fresco's werden zwaar beschadigd. In het Refertorio, stroomde het metershoge water over de tafel van het Cenacolo van Taddeo Gaddi.

David Lees, zoon van Britse ouders, werd geboren in Pisa en bracht het grootste deel van zijn leven door in Firenze. Lees begon zijn samenwerking met Life na de Tweede Wereldoorlog. Hij legde belangrijke gebeurtenissen vast - zoals pausverkiezingen, politieke stemmingen, archeologie- en kunstprojecten, maar hij wist Italië ook te typeren met verhalen uit het dagelijks leven. In 1951 versloeg hij het huwelijk van een Italiaans meisje in het Zuid-Italiaanse dorp Passiano met een Amerikaanse vriend uit de oorlogstijd. Vijftien jaar later documenteerde hij de overstroming van 4 november 1966 die grote delen van Firenze zou verwoestten en ontelbare kunstschatten zou beschadigen.
Hij fotografeerde ook modeshows en beroemdheden en was vaak de fotograaf bij uitstek van ongrijpbare persoonlijkheden zoals de Amerikaanse dichter Ezra Pound, Bernard Berenson, Enrico Piaggio, Gianni Agnelli, Giovanni Michelucci, Federico Fellini, Umberto Eco of Eugenio Montale.
Zijn foto's van de stad na 4 november 1966 blijven iconische beelden van de overstroming, en mobiliseerde vel mensen en middelen om te helpen bij het herstel van de stad en zijn bedreigde kunstschatten.