Masaccio, La Distribuzione delle elemosine e la morte di Anania (particolare San Pietro e San Giovanni, raffigurati come un vecchio con la barba bianca e un giovane biondo) [1]

Masaccio's Uitdeling van aalmoezen en de dood van Ananias, is geënsceneerd tussen de gebouwen van een stad. De scene illustreert de episode van een vrouw die gestraft werd omdat ze geweigerd had haar bezittingen te delen volgens de vroeg-christelijke gebruiken, en door een vals inkomen op te geven. Deze episode kan ook gelezen worden als een oproep tot onderlinge solidariteit in afwachting van de invoering van het Florentijnse kadaster°.

Het tafereel wordt gekenmerkt door Masaccio's stilistische evolutie, waarbij de expressiviteit van de figuren krachtiger wordt en de achtergrond duidelijker wordt gecomponeerd, met minder stereotype architectonische volumes.

Aan deze kant van het altaar komt het licht van links, omdat het raam zich aan die kant bevindt.
De perspectieflijnen van La Distribuzione delle elemosine en de symmetrische scène San Pietro risana con l’ombra links van het altaar, kwamen oorspronkelijk samen in het midden van de muur, waar zich de Kruisiging van Petrus van Masaccio onder het primitieve raam bevond°.

Petrus en Johannes, afgebeeld als een oude man met een witte baard en een blonde jongen, volgens de traditionele iconografie, lopen tussen de landgenoten om hen een aalmoes te geven.

De frescocyclus is het resultaat van een unieke samenwerking tussen twee van de grootste kunstenaars uit die tijd, Masaccio en Masolino da Panicale; en later ook Filippino Lippi .
De decoratie van de kapel werd begonnen door Masolino en Masaccio tussen 1424 en 1427 en bijna zestig jaar later voltooid door Filippino Lippi.
Door een gebrek aan officiële bronnen blijft nog veel onduidelijk over de geschiedenis van de fresco's, zeker over de beginjaren. Wellicht werd de opdracht aan Masolino gegeven, die de jongere Masaccio als helper had. Het is alleen via indirecte getuigenissen bekend dat in 1424 met de fresco's begonnen werd en dat ze in 1425 door Masaccio alleen werden voortgezet door Masolino's vertrek naar Hongarije.
Als Masaccio naar Rome reist om er met Masolino te werken aan fresco's ë in de kerk van San Clemente in Rome, bleven de fresco's in 1427 echter onvoltooid achter.

Het lagere register was echter het laatste dat voltooid werd en Masaccio's stijl lijkt nog persoonlijker te worden nadat hij in Pisa had gewerkt. [4]
In 1428 stierf Masaccio op zevenentwintigjarige leefrijd.

Na de verbanning van Brancacci (1436), die in ongenade was gevallen vanwege zijn anti De' Medici-sympathieën, lieten de broeders van het klooster de portretten van alle personen die verbonden waren met zijn familie uitwissen, en in 1460 noemden zij de kapel naar de Madonna del Popolo, waarbij zij het vereerde 13e-eeuwse paneel achter het altaar plaatsten. Pas in 1481-1483 heeft Filippino Lippi de ontbrekende scènes gerestaureerd en aangevuld.