Sagrestia Nuova, Basilica of San Lorenzo, Firenze

Caro m’è ’l sonno, e più l’esser di sasso,
mentre che ’l danno e la vergogna dura;
non veder, non sentir m’è gran ventura;
però non mi destar, deh, parla basso.

De basiliek van San Lorenzo bevindt zich op Piazza San Lorenzo in het historische centrum van de stad. De San Lorenzo was de parochiekerk van de familie de' Medici.. De Cappelle Medicee, de Sagrestia Vecchia,de Cappella dei Principi, gelegen achter de kerk en de Sagrestia Nuova, de nieuwe sacristie, gelegen aan een van de zijden van de kerk fungeren als mausoleum voordeze vooraanstaande familie. Het stadspaleis van de'Medici, Palazzo Medici-Riccardi, lag vlakbij San Lorenzo, aan de Via Camillo Cavour.

In het zuidelijke transept bevindt zich de koepelvormige Sagrestia Vecchia (oude sacristie), het oudste deel van San Lorenzo en het enige deel van de kerk dat tijdens het leven van Filippo Brunelleschi werd voltooid. De tegenhanger van de Sagrestia Vecchia was de Sagrestia Nuova die aan de andere zijde van San Lorenzo.gebouwd werd tussen 1520 en 1534, en beschouwd wordt als een van de grootste verwezenlijkingen van Michelangelo. Na het afspringen van de werken aan de façade van de kerk, was de Nieuwe Sacritie het project dat Michelangelo een groot deel van zijn resterende tijd in Firenze zou bezighouden [3]. In dit slechts gedeeltelijk uitgevoerde project wist hij architectuur en beeldhouwkunst te verenigen tot een een grandioos geheel. 

Michelangelo's gebouw aan de noordzijde van de kerk was ontworpen als grafkapel, waar voortdurend diensten zouden worden gehouden om te bidden·voor vier leden van de Medici-familie: de Magnifici Lorenzo il Magnifico, de.vader van Leo X, zijn broer Giuliano, de vader van kardinaal Giulio die werd vermoord tijdens de Pazzi-samenzwering van 1478, de Capitani Giuliano, Lorenzo il Magnifico's jongste zoon, hertog van Nemours en zijn kleinzoon en naamgenoot Lorenzo, die kortstondig·hertog was van Urbino.
Door het overlijden van de hertog van Urbino was Leo echter de laatste directe, volwassen afstammeling van Lorenzo il Magnifico [3]. Het overlijden van Lorenzo was de directe aanleiding voor de opdracht aan Michelangelo een grafkapel te ontwerpen.

Het werk aan de familiekapel van de Medici in de San Lorenzo zou Michelangelo met weinig onderbrekingen tot zijn laatste verhuizing naar Rome in 1534 bezighouden. Deze periode van veertien jaar is verreweg zijn productiefste tijd als beeldhouwer. Tussen 1520 en 1534 schiep hij in totaal dertien marmeren figuren, bijna zonder uitzondering meer dan levensgroot, maar ook talrijke modellen van was of klei, waarvan er slechts een paar bewaard zijn gebleven [6].

Deze studie is de eerste tekening die duidelijk verband houdt met de hertogelijke graven en komt dicht in de buurt van de vorm waarin ze uiteindelijk werden uitgevoerd. De studie houdt al rekening met de muuruitsparingen waarin de beelden van de graven zouden geplaats worden. In tegenstelling tot eerdere quattrocento-oplossingen voor grafarchitectuur, ziet Michelangelo het graf als een integraal onderdeel van de muur waartegen het is geplaatst en waarvoor Michelangelo als architect ook verantwoordelijk was [5] .

De bouw van de Nieuwe Sacristie begon in november 1519 met de afbraak van twee aan de noordzijde van de San Lorenzo grenzende huizen. Het jaar daarop bogen Michelangelo en zijn opdrachtgever Giulio de' Medici zich over de vraag of er een vrijstaand grafmonument in het midden van de ruimte moest komen of graven langs de muren. Om liturgische redenen besloot men al snel om de monumenten langs de drie zijden te plaatsen. Tegen de zuidelijke wand tegenover het altaar bevindt zich het dubbelgraf van de Lorenzo en Giuliano de' Medici [6].
Toen Michelangelo Firenze in 1534 voorgoed verliet, waren enkel de graven van de hertog van Nemours en de hertog van Urbino klaar. Het werk aan de graven voor Lorenzo il Magnifico en zijn broer vond niet plaats. Op de voorziene plaats staan nu drie andere beelden. Een van de beelden is Michelangelo's Madonna con Bambino.
De blik van Lorrenzo en Giulio is gericht op de Madonna.

Beide beelden kijken uit naar de muur van de kapel waar Michelangelo een Madonna met kind heeft gemaakt en geplaatst. De hertogen richten hun blik op de heilige voorstelling en geven uitdrukking aan de religieuze neigingen van de kunstenaar, volgens welke, wanneer aardse glorie voorbijgaat, alleen spiritualiteit en religie in staat zijn om de angsten van mensen te verlichten. Naast de Madonna staan de twee patroonheiligen van de Medici-familie, de heiligen Cosma en Damiano: rechts Cosma, uitgevoerd door Montorsoli (1537) en links Damiano, door Raffaello da Montelupo (1531).

De drie beelden werden vervolgens door Vasari op een eenvoudige marmeren kist geplaatst waarin Lorenzo de Grote en zijn broer Giuliano de 'Medici begraven liggen, voor wie er nooit tijd was om een monumentale begrafenis te bouwen.

In 1534 verhuisde Michelangelo van Firenze naar Rome, waar hij zich definitief vestigde. Toen hij wegging was de Sagrestia Nuova nog niet voltooid. Pas in 1554 werd het werk aan de Sagrestia Nuova hervat en in 1555 voltooid door Giorgio Vasari en Bartolomeo Ammannati.