Aurora, Tomba Lorenzo de' Medici II, Sagrestia Nuova, Basilica di San Lorenzo, Firenze

In opdracht van paus Leo X en kardinaal Giulio de 'Medici (toekomstige Clemens VII) bouwde Michelangelo Buonarroti de Sagrestia Nuova of Nieuwe Sacristie vanuit hetzelfde plan als de Oude Sacristie van Brunelleschi en verdeelde de ruimte in meer complexe vormen, met triomfbogen die uitkomen op sommige soorten apsissen. Omsloten door de twee zijmuren creëerde hij twee monumentale graven voor Giuliano de 'Medici, hertog van Nemours en zijn neef Lorenzo de' Medici, hertog van Urbino. Voor elk graf maakte hij drie sculpturen die de Allegorieën van de Tijd en portretten van de hertogen voorstellen. Voor het graf van Giuliano de 'Medici, gezeten in een trotse houding, koos hij Dag en Nacht, voor die van Lorenzo, in een melancholische en bedachtzame pose, in de figuren onder hem belichaamt de man de Schemering en de vrouw de Dageraad.

De twee delen van de dag, Schemering en Aurora, zijn een reflectie op het verstrijken van de tijd en op het menselijk lot: het is niet verrassend dat de portretten van zowel Lorenzo als Giuliano hun blik richten op de Madonna met het Kind, het einde en het reliëf van de menselijk lijden.

L'Aurora

De Aurora is een marmeren sculptuur (155 x 180 cm, maximale schuine lengte 206 cm) van Michelangelo Buonarroti, daterend uit 1524-1527. Het is met name een van de vier allegorieën van de delen van de dag en bevindt zich rechts op de sarcofaag van het graf van Lorenzo de 'Medici, hertog van Urbino.

Storia

De aurora begon in de fase na de hervatting van de werkzaamheden aan de sacristie, in 1524, na de verkiezing van Clemens VII op de pauselijke troon. In 1527 moet het al klaar zijn, sinds dat jaar staat het al in een gravure van Sigismondo Fanti's Triumph of Fortune.

De Aurora, of Alba, wordt gezien als een semi-liggende en naakte vrouwelijke personificatie, net als de andere beelden in de serie. Het had misschien als model de berg- en riviergoden op de boog van Septimius Severus in Rome. Zijn hoofd is gesluierd en hij maakt een gebaar alsof hij wakker wordt uit zijn slaap, opstaat uit zijn bed en zijn bovenlichaam naar de toeschouwer draait, met een elleboog gebogen als ondersteuning en de andere arm kantelt omhoog om te zoeken, op schouderhoogte, de sluier om het op te lichten. Een been wordt zachtjes gestrekt over het profiel van de sarcofaag, het andere been is naar voren gebogen en zoekt steun.

Een van mogelijke iconografische lezingen ziet in het beeld de pijn die werd veroorzaakt door het melancholische temperament van Lorenzo.