Het strijdtoneel bevindt zich op de tegenoverliggende muur waarop overwinning van Constantijn op Maxentius verbeeld werd. Het fresco dat de veldslag tussen Heraclius en Chosroes chronologisch voorafgaat is geschilderd in het register erboven. De vondst en herkennen van het Ware Kruis situeert zich in de vierde eeuw. Volgens de overlevering ontdekte Helena van Constantinopel, de moeder van keizer Constantijn, omstreeks het jaar 325 tijdens een rondreis door Palestina een grot waarin ze drie houten kruisen aantrof, de kruisvinding. Om onbekende redenen wist Helena dat een van de drie het kruis was waaraan Jezus was gestorven.

De veldslag onder deze twee taferelen maakt een sprong van ongeveer twee eeuwen. In 615 veroverde de Perzische keizer Chosroes II Jeruzalem en nam ook bezit van het relikwie van het Ware Kruis. Hij laat zich op een een godslasterlijke wijze aanbidden als een levende god. De Byzantijnse keizer Heraclius daagt hem vervolgens uit in de strijd (627), wint de veldslag en voert het doodsvonnis uit door de keizer te onthoofden. De troon van Chosroes wordt rechts van de veldslag geschilderd. Links op de troon staat het kruis, rechts op een kolom een zwarte haan. Onder de troon wordt Chosroes onthoofd. Hij wordt omringd door leden van de rijke Aretijnse familie Bacci, opdrachtgevers van de frescocyclus.

De overdaad aan details is indrukwekkend, het zijn vaak kleine meesterwerken die op zichzelf bekeken kunnen worden. De keizer Heraclius zelf, wordt in het midden te paard en in een gouden uniform, in volle actie afgebeeld. Met zijn zwaard valt hij een voetjongen aan die zich met zijn schild probeert te verdedigen.
Keizer Heraclius was een belangrijk politiek figuur in de late middeleeuwen, hij was de belichaming van de kruistochten en de doctrine van verwachting en verlossing.

Beroemd zijn het portret van de trompettist met het Byzantijnse hoofddeksel dat mooi contrasteert met de donkere figuren errond, het Renaissance-harnas met het spiegelende metaal en de nauwgezette zorg waarmee de meest uiteenlopende wapens geschilderd zijn. Talrijk zijn de macabere details, met de dood die boven alle strijders om zich heen lijkt te grijpen. Op de achtergrond, in het gewoel van twee ruiters achter Heraclius, staat een robuuste man met een gebroken schedel na een gewelddadige zwaardinslag, nog steeds op zijn ros: in het midden, een valet op zijn knieën naast geëxecuteerd worden door de vijand die hem bij het haar grijpt; naast hem zakte een wit paard dat een jonge krijger vertrapt op de grond van de dodelijke wond die aan zijn nek werd toegebracht, en rechts het doden van een jonge Sasanische ridder, misschien een van de zonen van de Perzische koning, met een steek in de keel die een stroom bloed laat vloeien, van een krijger die door sommigen wordt geïdentificeerd als de zoon van Heraclius.

In de linker benedenhoek, op de grond ligt het afgehakte hoofd van een jonge soldaat met dik haar. De Franse kunsthistoricus Daniel Arasse herkende in dit met bloed besprenkeld hoofd een zelfportret van Piero.