Arezzo | Cattedrale dei Santi Pietro e Donato

Rond Maria Magdalena werd een rijke iconografie ontwikkeld. Zij wordt traditioneel afgebeeld met haar attributen van heiligheid: de rode tuniek, de lange losse haren die berouw uitdrukken en het dragen van de fles nardus, de olie die volgens de overleveringen door Maria Magdalena werd gebruikt om de voeten van Jezus te zalven. Het haar van de heilige is volgens iconografische traditie lang en valt over de schouders in tere lokken, die een voor een lijken te zijn geschilderd.
Het licht is helder en scherp, wat de kleuren op grote oppervlakken een delicate en harmonieuze toon geeft. Staande tegen een blauwe lucht, houdt ze een kant van haar rode tuniek met een witte revers in haar rechterhand vast, terwijl een deel over haar rechterschouder en jurk is geworpen.
De jurk is groen, de symbolische kleur van vruchtbaarheid.
De kristallen fles met nardus toont een virtuoos gebruik van licht. De schitterende glans van het glas is bijzonder moeilijk weer te geven in de frescotechniek, maar lijkt hier zelf een lichtbron te worden. Het meesterschap van Piero.

Maria Magdalena onderscheidt zich van de traditionele berouwvolle Magdalena. Haar blik drukt trots maar ook nederigheid uit. Piero schilderde haar kort nadat hij de frescocyclus in de san Francesco kerk had geschilderd, en Maria Magdalena is verwant aan Maria in De Annunciatie, en de vrouwen in De aanbidding van het kruis. Maria Magdalena is ook verwant aan de Madonna del Parto en de Madonna di Senigallia.
De neergeslagen en ingetogen blik die zich net niet tot de toeschouwer richt. Het hoge en nobele voorhoofd en de trotse houding van de nek, de kuiltjes aan de zijkanten van de mond en de licht opgetrokken wenkbrauwen.
Het vraagt de stem van een dichter om de roerloosheid van deze figuren in woorden te kunnen vatten. Cees Nooteboom heeft in zijn onvolprezen Wat het oog je vertelt: kijken als avontuur mooi over deze stille vrouwen geschreven.