De frescocyclus Le Storie della Vera Croce (De geschiedenis van het ware kruis of de Legende van het ware kruis) werd geschilderd door Piero della Francesca achter het hoogaltaar in de Cappella Bacci van de basiliek van San Francesco in Arezzo. Het is zijn grootste en belangrijkste werk en een meesterwerk uit de vroege Renaissance.

Inhoudelijk was de frescocyclus gebaseerd op de Legenda Aurea van Jacobus de Voragine, een populaire 13de-eeuwse tekst die het verhaal vertelt van het mysterieuze verhaal van het Heilige Kruis van Christus.

Le Storie della Vera Croce, La Battaglia di Eraclio e Cosroè

De Byzantijnse keizer en zijn tegenpool Chosroes, boden een geschikt model om de conflicten en trauma's van die tijd te verbeelden.
Nadat Helena van Constantinopel, de moeder van keizer Constantijn, omstreeks het jaar 325 tijdens een rondreis door Palestina in een grot drie houten kruisen heeft ontdekt, en het kruis waaraan Jezus was gestorven wordt herkend, maakt de chronologie van de frescocyclus een sprong van twee eeuwen.
In 615 veroverde de Perzische keizer Chosroes II Jeruzalem en nam ook bezit van het relikwie van het Ware Kruis. Met een zelfverheerlijkende overmoed plaatste hij het kruis op de rechterzijde van zijn eigen troon. In een daarop volgende veldslag versloeg de Byzantijnse keizer Herakleios Chosroes en bracht het heilig kruis terug naar Jeruzalem.
Omdat Chosroes weigerde zich tot Christen te laten dopen, liet Heraklius hem onthoofden.

In de scène van de cyclus van Piero zien we de slag tussen Heraclius en Chosroes. In de rechterhoek zien we een tamelijk eenvoudige, lege troon. Men merkt de haan en het kruis op. Een man knielt om onthoofd te worden. In 615 veroverde de Perzische keizer Chosroes II Jeruzalem en kwam ook in het bezit van het relikwie van het Ware Kruis. Met een zelfverheerlijkende overmoed plaatste hij het kruis op de rechterzijde van zijn eigen troon.  De Byzantijnse keizer Herakleios versloeg Chosroes en bracht het heilig kruis terug naar Jeruzalem.
Omdat Chosroes weigerde zich tot Christen te laten dopen, onthoofdde Heraklius hem.

Het is mogelijk dat de drie getuigen achter de koning leden van de Bacci-familie zijn die deze frescocyclus gefinancierd hebben [5].

De executie

Ongeveer een kwart van de Battaglia di Eraclio e Cosroè wordt aan de rechterkant ingenomen door de luifel met de lege troon, waaronder de verslagen Chosroes wordt geëxecuteerd. De scene wordt opgenomen in de dynamiek van het totaalbeeld door het galopperend paard dat de onthoofding lijkt te zullen verstoren.

Het baldakijn waaronder de Perzische koning vroeger op een troon werd aanbeden rond de scene af, links op de troon staat het kruis, rechts zien we een zwarte haan op een kolom die herinnert aan de geseling van Christus, de haan verwijst naar de drievoudige ontkenning van Petrus.

Hieronder wordt de koning op zijn knieën afgebeeld, omringd door een halve cirkel van ambtenaren of getuigen, terwijl twee bewakers dreigend naderen: een van hen houdt het zwaard klaar in de linkerhand. De sierlijk geklede mannen rond de koning zijn vertegenwoordigers van de familie Bacci, opdrachtgevers van de frescocyclus die Piero symbolisch plaatst bij de verdedigers van het christendom.

Het gezicht van Chosroes is dat van een oude man met een baard, lang haar en een afgeplatte neus. Het is een iconisch portret dat vaak terugkomt in het werk van Piero della Francesca, in deze cyclus bijvoorbeeld ook in de Annunciatie en de Dood van Adam.

Het gezicht van Chosroes is dat van een oude man, een iconisch portret dat vaak terugkomt in het werk van Piero della Francesca, in deze cyclus bijvoorbeeld ook in de Annunciatie en de Dood van Adam. Ook de evangelist Johannes in de polyptiek van Sint-Augustinus heeft dezelfde gelaatstrekken, net als Augustinus.
Dit kan alleen worden uitgelegd als een programmatische keuze van Piero om geen specifieke betekenissen toe te kennen aan het uiterlijk van de personages: in dezelfde scène is het moeilijk om de hoofdpersonen te onderscheiden van de secundaire portretten die met dezelfde zorg geschilderd zijn. In zekere zin verschuift de aandacht zo verder naar de gebeurtenissen en de inhoud.