Piero della Francesca, Il Sogno di Costantino (detail, de slapende Constantijn), Capella Bacci, Basilica di San Francesco, Arezzo

De echte hoofdrolspeler van dit bijzondere tafereel is het licht dat uit het kruis zelf lijkt te komen. Het licht valt op de tent en het keizerlijke bed, waarbij de soldaten en de achtergrond in de schaduw blijven. Het is een mystieklicht, zoals we dat ook in Piero's Flagellazione kunnen zien.

Eerder werd gedacht dat het een nachtelijke scène was. De recente restauratie onthulde echter dat het fresco geen nachtscène verbeeldde, maar een dageraad, vastgelegd bij de eerste tekenen van licht, terwijl de sterren nog schitteren aan de hemel.
Het heldere licht dat uit het kruis komt geeft het roze en geel van het baldakijn een bovennatuurlijke gloed.
In zijn grote tent ligt de keizer in slaap. Het licht valt op het bed met de rode deken en het witte laken, en op een dienaar die gekleed in lichtgrijs op een rand bij het bed zit en de kijker afwezig in de ogen kijkt alsof hij in een stil gesprek verwikkeld is.

Met een gedurfde innovatie, die bijna lijkt te anticiperen op het moderne chiaroscuro of clair-obscur van Caravaggio en Rembrandt, maken de twee schildwachten op de voorgrond zich los van de duisternis, zij worden alleen zijdelings verlicht door het licht van de engel boven hen.
Die goddelijke boodschapper daalt als een zwaan vanuit de hoogte neer, toont een van licht gemaakt kruis aan de slapende keizer, en voorspelt hem een zekere overwinning als het leger zich onder het teken van het kruis zou bewegen "In hoc signo vinces".

Hetzelfde licht verspreidt zich heel ver door het kamp, aangegeven door het donkere silhouet van de bovenkant van de tenten die oplichten tegen de donkere lucht. Om de volumes van figuren en voorwerpen te benadrukken tekent Piero een witte omtreklijn, een techniek die ook door de Vlamingen wordt gebruikt, zoals Bertelli benadrukt (1991) [2].