Piero della Francesca, Il Sogno di Costantino (De droom van Constantijn), detail van de soldaat in tegenlicht, Capella Bacci, Basilica di San Francesco, Arezzo

Piero della Francesca schilderde De legende van het ware kruis in de Cappella Bacci van de basiliek van San Francesco in Arezzo. Piero schilderde de frescocyclus tussen 1458 en 1466, waarbij dit specifieke fresco, Il Sogno di Costantino, in 1464 werd voltooid. Deze frescocyclus, waarin Piero della Francesca op onnavolgbare wijze wijze met licht speelt, geldt als een hoogtepunt van de schilderkunst tijdens de renaissance.

In zijn grote tent ligt de keizer in slaap en droomt zijn droom. Het licht valt door het geopende baldakijkn op het bed van de slapende keizer, en op een dienaar die in lichtgrijs gekleed op een bank bij het bed zit. Voor het bed houdt een soldaat de wacht. Door het strijklicht dat op zijn harnas valt maakt de schildwacht op de voorgrond zich los van de duisternis. Dit is een gedurfde innovatie van Piero, die bijna lijkt te anticiperen op het moderne chiaroscuro of clair-obscur van Caravaggio of Rembrandt. Voor Anna Maria Maetzke gaat dit gebruik van licht ook vooraf aan de Liberazione di san Pietro van Raffaello Sanzio in de Musei Vaticani:

'La grande luce emanata dalla croce diffonde un chiarore soprannaturale che accende il rosa e il giallo della tenda e illumina in pieno il letto dalla coperta rossa ed il bianco lenzuolo, l'uomo vestito di grigio chiaro ed il gradino su cui è seduto. Una luce che investe di fronte l'armato a destra col cappello di ferro che con la tesa gli fa ombra sul viso e crea col suo riverbero uno straordinario controluce sulla figura del guerriero di spalle, appoggiato alla lancia: un'immagine che lascia quasi sconcertati per la sua incredibile modernità che non solo fu certamente presente a Raffaello quando dipinse la Liberazione di San Pietro in Vaticano, ma addirittura anticipa Caravaggio e Rembrandt.

La stessa luce si diffonde molto lontano per tutto l'accampamento, indicato dal ritagliarsi della sommità delle tende; tutte, come la principale, ancor più risaltano contra il cielo scuro per l'espediente che Piero usa di continuo di sottolineare con un contorno bianco, a risparmio, i volumi - una tecnica usata anche dai fiamminghi, come accenna il Bertelli (1991)'.[2]