Michelangelo Buonarroti, Pietà Bandini, Tribuna di Michelangelo, Santa Maria del Fiore, Firenze

De Pietà in de Opera del Duomo is een van de drie die Michelangelo maakte, namelijk de Vaticaanse Pietà in San Pietro en de Rondanini Pietà in het Castello Sforzesco in Milaan. Het Florentijnse beeld verschilt van de andere twee in de configuratie van de afgebeelde scène: hier wordt het lichaam van Christus ondersteund door Maria, Magdalena en de oudere Nicodemus, aan wie Michelangelo zijn eigen getaatstrekken meegaf en zo een laat zelfportret realiseerde. Deze bijzonderheid wordt ook bevestigd door de biografen Giorgio Vasari en Ascanio Condivi, van wie we weten dat het beeld bedoeld was voor een altaar in een Romeinse kerk, aan de voet waarvan de kunstenaar begraven zou willen worden. De Pietà in Santa Maria del Fiore is Michelangelo's op één na laatste beeldhouwwerk en het getuigt van het persoonlijke geloof van de kunstenaar. Volgens recente bronnen had hij dit werk ontworpen voor het altaar van een kerk in Rome waaronder hij begraven wilde worden. Michelangelo begon aan het beeld begon rond 1547-1549, maar stopte eind 1555 toen Michelangelo het verminkte in een destructief gebaar dat werd veroorzaakt door de frustratie van de oudere meester over het vinden van gebreken in het marmer. De Pietà werd later gerestaureerd en in 1671 gekocht door Cosimo III de' Medici, Groothertog van Toscane, en geplaatst in de crypte van de basiliek van San Lorenzo. In 1722 werd het overgebracht naar de Duomo en geplaatst tegenover het hoofdaltaar.

The Florentine Pietà, Museo dell'Opera del Duomo.jpg

Michelangelo Buonarroti, Pietà Bandini o Pietà del Duomo,
Tribuna di Michelangelo, Santa Maria del Fiore, Firenze [1]

Het werk werd vervolgens gedeeltelijk gerestaureerd en in sommige delen afgemaakt door zijn leerling, Tiberio Calcagni en verkocht aan de Bandini familie (vandaar de naam). Na enkele passages in andere Romeinse collecties werd het in 1671 uiteindelijk aangekocht door Groothertog Cosimo III de' Medici en naar Firenze overgebracht.

Aanvankelijk werd het beeld geplaatst in de ondergronse verdieping van San Lorenzo, in 1722 werd het verplaatst naar de achterkant van het hoofdaltaar van de kathedraal, en vervolgens in 1933 naar de kapel van Sant'Andrea. Sinds 1981 bevindt het zich in het Operamuseum. Het beeld werd gerestaureerd tussen 2019 nen 2022.
De Pietà toont met meer dan levensgrote figuren het dode lichaam van Jezus dat wordt ondersteund door Nicodemus en in de armen van zijn moeder Maria wordt gelegd, terwijl Magdalena zijn benen ondersteunt. In het gezicht van Nicodemus, van wie de christelijke traditie geloofde dat hij een beeldhouwer was, beeldde Michelangelo, nu zeventig jaar oud, zichzelf af, als om zich te identificeren met zijn liefdevolle zorg voor het lichaam van Jezus en misschien als een persoonlijke meditatie over de dood: Nicodemus is in feite het personage dat in het Evangelie Jezus ondervraagt over het mysterie van de verrijzenis van de lichamen. De thema's dood, begrafenis en verrijzenis worden gecombineerd met een typisch katholieke reflectie op de eucharistie: de Pietà moest boven een altaar worden geplaatst en herhaalde het concept dat het lichaam van Christus werkelijk aanwezig is in de gewijde hostie en wijn.

Enkele sfeerbeelden van de Pietà van Michelangelo [1]

De inscriptie op de tegenoverliggende muur herinnert aan de verplaatsing van het werk van de Basiliek van San Lorenzo naar de Duomo in 1722.

Michelangelo Buonarroti, Pietà Bandini (particolare Nicodemo), Tribuna di Michelangelo, Santa Maria del Fiore, Firenze [2]

De diep getroffen uitdrukking op het gezicht van Nicodemus is het zelfportret van de oudere kunstenaar wiens liefde voor Christus blijkt uit de sonnetten die hij in dezelfde jaren schreef en waarvan er een in de museumzaal wordt tentoongesteld.

De restauratie 2019 - 2022

De vier figuren die de Pietà of de Kruisafneming van Christus voorstellen, zijn gehouwen uit een blok dat ongeveer 2700 kg weegt en overeenkomt met één kubieke meter marmer van Seravezza. Dit beeldhouwwerk is een kaart van zijn eigen complexe geschiedenis met alle littekens op het oppervlak die in de loop der tijd het oorspronkelijke uiterlijk hebben aangetast: breuken, scheuren, bewerkingen, krassen, groeven en een verscheidenheid aan afzettingen. Dit zijn allemaal onuitwisbare sporen van de traumatische gebeurtenissen die dit kunstwerk sinds zijn ontstaan hebben getekend.

De beeldengroep, die door Vasari al werd beschreven als een blok hard en gebrekkig marmer, dat door zijn onzuiverheden (pyriet) vonken maakte bij elke slag van de beitel, heeft verschillende microscheurtjes die door onze schoonmaak duidelijk aan het licht kwamen. Deze microscheurtjes, die de kunstenaar mogelijk tegenkwam toen hij aan het werk was, beïnvloedden waarschijnlijk zijn beslissing om niet verder te gaan met het hakken van dit meesterwerk en het uiteindelijk te verlaten.

De amberkleurige tint van het marmer werd veroorzaakt door de natuurlijke veroudering van was die in de vorige eeuw werd aangebracht om de levenloze oppervlakte-effecten en schitteringen van gipsresten als gevolg van een afgietsel uit 1882 uit te wissen. De restauratie was erop gericht om de heldere en ononderbroken leesbaarheid van alle oppervlakken te herstellen en om Michelangelo's oorspronkelijke idee van de Pietà als een werk “ex uno lapide (uit een enkel blok) opnieuw zichtbaar te maken. Daarvoor was een zorgvuldige en evenwichtige verwijdering van de afzettingen op het oppervlak noodzaklijk [3].

Santa Maria del Fiore, Firenze, fotogallerij




Piazzale Michelangelo [Magnificent View on Ponte Vecchio]	Piazzale Michelangelo, con veduta del Duomo di Santa Maria del Fiore	Piazzale Michelangelo, view over Florence's most iconic landmarks, Palazzo Vecchio and the Duomo

Cattedrale Santa Maria della Fiore e Campanile, Firenze

Tomba Lorenzo de' Medici II, Sagrestia Nuova, Basilica di San Lorenzo, Firenze	Tomba di Giuliano de Medici, Sagrestia Nuova, Basilica di San Lorenzo, Firenze	De geheime kamer van Michelangelo Buonarrotti, Basilica di San Lorenzo, Firenze
Strolling in Florence \| Walk from Ponte Vecchio to Piazzale Michelangelo Beautiful walk in one of the most authentic neighborhoods of Firenze, San Niccolò. The atmosphere of an authentic Florentine neighborhood still remains here.
		Giardino Bardini, View east inbetween Porta San Niccolo and Piazzale Michelangelo
Jan Van Laerhoven, De onvolmaaktheid van Michelangelo's Pietà del Duomo \| Firefiandre.be NY Times article 27 Sept 2021: Bringing a Deathly Michelangelo Sculpture Back to Life, The restoration of a statue the artist created for his own tomb shines light on the psychology of the aging Renaissance master. Archive version from 27 Sept 2021 on Internet Archive Bibliography AA.VV., Il museo dell'Opera del Duomo a Firenze, Mandragora, Firenze 2000. Claudio Gamba, Michelangelo scultore, collana « I classici dell'arte », Milano, Rizzoli - Skira, 2005, p. 164 - 165. Umberto Baldini, Michelangelo scultore, Rizzoli, Milano 1973. Marta Alvarez Gonzáles, Michelangelo, Mondadori Arte, Milano 2007. Jack Wasserman, Michelangelo's Florence Pietà, Princeton and Oxford, Princeton University Press, 2003, Shrimplin-Evangelidis, Valerie (1989). "Michelangelo and Nicodemism: The Florentine Pietà". Art Bulletin. 71 (1): 58–66. doi:10.2307/3051214. JSTOR 3051214. Damien Wigny, Au coeur de Florence : Itinéraires, monuments, lectures, 1990 Het absolute standaardwerk over Firenze. De eruditie en artistieke keuzes van de Belg Damien Wigny zijn een verademing. Een uitstekende gids over Firenze. In dit meer dan 1000 pagina's dik boek in 3 delen komen alle kunshistorische hoogtepunten van deze ideale stad ruimschoots aan bod. In Itinéraires beschrijft Wigny 139 wandelingen doorFirenze. In Monuments worden de bezienswaardigheden uitvoerig beschreven. In Lectures gaat Wigny dieper in op enkele thema's, de renaissance, maar net zo goed een hoofdstuk over frescotechnieken als over de emailschilders in Urbino komen aan bod. Mary McCarthy, The Stones of Florence, Harcourt Brace International (1998), ISBN-10: 9780156850803 - ISBN-13: 978-0156850803 Mary McCarthy, De stenen van Florence, Het Spectrum, Schrijvers over de wereld, 1989, ISBN 9789027422071
[1] By George M. Groutas - https://www.flickr.com/photos/22083482@N03/48199283622/, CC BY 2.0, Link Photo © Marie-Lan Nguyen / Wikimedia Commons, CC BY 2.5, Link [3] Maar het werk had een andere geschiedenis en locatie dan Michelangelo wilde: het beeld was niet af en de kunstenaar besloot het aan zijn bediende Antonio da Casteldurante te geven, die het voor 200 scudi verkocht aan de bankier Francesco Bandini. Deze plaatste het in de tuin van zijn Romeinse villa in Montecavallo. In 1649 verkochten Bandini's erfgenamen het aan kardinaal Luigi Capponi, die het naar zijn paleis in Montecitorio in Rome bracht en vier jaar later naar het Palazzo Rusticucci Accoramboni. In 1671 verkocht Kardinaal Capponi's achterkleinzoon Piero het aan de Groothertog van Toscane Cosimo III de Medici. In 1674 werd de Pietà overgebracht naar Florence, waar het in de kelder van de Basiliek van San Lorenzo bleef tot 1722, toen Cosimo III het achter het hoofdaltaar van de Kathedraal van Santa Maria del Fiore liet plaatsen. In 1933 werd het beeld verplaatst naar de kapel van Sant'Andrea, waar het bleef tot 1981, toen het werd verplaatst naar het Museo dell'Opera del Duomo. [4]
° This article incorporates material from the Wikipedia article Carl Graeb, published under the GNU Free Documentation License.

Santa Maria del Fiore, Firenze, fotogallerij