De fundering van het standbeeld van Bartholdi zou worden gelegd in Fort Wood, een niet meer gebruikte legerbasis op Bedloe's Island, gebouwd tussen 1807 en 1811. Sinds 1823 was het zelden gebruikt. De vestingwerken van de structuur hadden de vorm van een elfpuntige ster. In 1881 gaf de commissie van New York Richard Morris Hunt de opdracht om het voetstuk te ontwerpen. Binnen enkele maanden diende Hunt een gedetailleerd plan in, waarin hij aangaf dat hij verwachtte dat de bouw ongeveer negen maanden zou duren.
Op 5 augustus 1884 werd de eerste steen gelegd voor het voetstuk van het Vrijheidsbeeld.
De fondswerving verliep in de Verenigde Staten erg moeizaam. Bartholdi was creatief en liet massaal kleine vrijheidsbeeldjes produceren, gadgets, sleutelhangers, postzegels en postkaarten. Andere Amerikaanse steden, waaronder Boston en Philadelphia, boden aan om de volledige kosten voor het oprichten van het standbeeld te betalen in ruil voor het verplaatsen van het beeld naar hun stad [2]. In 1885 werd het werk aan het voetstuk bedreigd door geldgebrek. De animo voor het beeld was gering.

Linda Zerilli:

«Far from being warmly welcomed by the American public, Lady Liberty was something of a persona non grata. Apart from the French who created and financed her construction, and a group of New York-based enthusiasts, no one wanted her. Indeed, raising funds for Liberty's pedestal proved extremely arduous. Added to the fact that America had yet to establish the tradition of funding public sculpture through popular subscriptions was a series of deeply embedded social antagonisms that derailed the fund-raising effort. The clergy claimed that the French gift was a pagan goddess and a Masonic plot; the poor suspected that the statue was an excuse for the rich to throw expensive dinner parties; many of the rich feared that the celebration of liberty might be an invitation to anarchy; New Yorkers were accused of trying to get the country to pay for their monumental fantasy. Above all, the statue simply lacked a definitive national identity.»[5]

Uitgever van de New York World, Joseph Pulitzer, nu bekend door de naar hem vernoemde Pulitzer-prijs, begon een campagne om geld in te zamelen om het project te kunnen afronden. Hij zou de naam van iedereen die financieel bijdroeg tot de realisatie van het voetstuk publiceren op de voorpagina van zijn krant. Meer dan 120.000 mensen deden een schenking, van wie de meesten minder dan een dollar gaven.

Lady Liberty was inderdaad gedoemd om in 214 kratten te blijven zonder de Hongaarse immigrant Joseph Pulitzer. Pulitzer mobiliseerde de gevoelens van zijn arbeiders- en immigrantenlezers en herinnerde hen eraan dat Lady Liberty 'geen geschenk was van de miljonairs van Frankrijk aan de miljonairs van Amerika, maar een geschenk van het hele volk van Frankrijk aan het hele volk van Amerika'.
Het geschenk dat niemand wilde, werd zo het eerste monument dat volledig werd gefinancierd door publieke bijdragen, het eerste monument dat eigendom was van en gegenereerd werd door de mensen zelf [5].

Nadat het standbeeld op 4 juli 1884 in Parijs aan Levi Morton, de Amerikaanse ambassadeur in Frankrijk, werd aangeboden, werd het gedemonteerd en naar de Verenigde Staten verscheept aan boord van het Franse marineschip Isère. Het standbeeld arriveerde op 17 juni 1885 in de haven van New York onder grote aandacht. Helaas was het voetstuk voor het standbeeld nog niet voltooid en kon het beeld pas in 1886 weer in elkaar gezet worden op Bedloe's Island [4].
Op 28 oktober 1886 werd het Vrijheidsbeeld ingehuldigd. De Amerikanen noemden het de Statue of Liberty.