Piero della Francesca, Adorazione della Croce (particolare signore di corte), Basilica di San Francesco, Arezzo

De geschiedenis van het ware kruis of De legende van het ware kruis is een van de bekendste frescocycli van Italië en een van de absolute hoogtepunten in de schilderkunst van de vroege renaissance. Piero della Francesca schilderde deze bijzondere frescocyclus in de grote kapel achter het altaar van de basiliek van San Francesco in Arezzo.
Het onderwerp van de fresco's was de geschiedenis van het kruis. Het verhaal is gabaseerd op twee hoofdstukken uit de Legenda Aurea (hoofdstuk 68, Inventione Sanctae Crucis (‘Over de vinding van het heilig kruis’) en hoofdstuk 137 Exaltatione Sanctae Crucis (‘Over de verheffing van het heilig kruis’). Tijdens de middeleeuwen was het een popilair verhaal dat vrij algemeen bekend was. Voor ons is het een ingewikkeld verhaal, niet enkele omdat het vele eeuwen omspant en zich op verschillende plaatsen afspeelt, maar omdat wij er niet langer vertrouwd mee zijn. Deze twee scenes nemen ons mee naar de nobele en verfijnde wereld van de grote hoven van Europa. De koningin van Saba reist naar het oosten om er de wijsheid van Koning Salomon op de proef te stellen.

Hoog op de rechter zijmuur komt de stoet van de Koningin van Sheba tot stilstand. De koningin heeft bij het oversteken van de Siloe in de brug het hout herkend waaraan Christus zal gekruisigd worden. In aanbidding valt zij neer.
Achter haar zijn ook de hofdames (of bruidsmeisjes?) tot stilstand gekomen. Ze vallen op door hun aparte schoonheid, sierlijke kledij, hun opmerkelijke kapsels maar vooral door hun naar binnen gekeerde blik. 
Vijf vrouwen. Het vraagt de stem van een dichter om de roerloosheid van deze figuren in woorden te kunnen vatten. Cees Nooteboom heeft in zijn onvolprezen Wat het oog je vertelt: kijken als avontuur mooi over deze stille vrouwen geschreven.

"Vrouwen die je niet zagen, die elkaar niet zien, die verloren zijn in een onbenaderbaar ogenblik, die een legende hebben uit te beelden, en twee meter verderop naar rechts in een later ogenblik zijn aangeland. Ook daar kijkt niemand naar iemand. Salomon laat zijn blik op de grond vallen, of misschien op haar voeten, zij neigt licht maar kijkt hem daarbij niet aan, stilte tussen de Korinthische zuilen, misschien dat ze ooit weer zullen bewegen, de raadsheren rond de koning, de paarden onder de boom, de vrouwen achter hun meesteres, maar nu niet "[4].