De San Miniato al Monte is een romaanse kerk boven op een heuvel in het zuiden van Firenze. Het is een van de mooiste en best bewaarde romaanse kerken van Italië. Ze werd in 1015 gebouwd op het graf van de heilige Minias, een christelijke martelaar. Vanaf 1288 was de gilde van de lakenhandelaren, de Arte di Calimala, verantwoordelijk voor het onderhoud en de werking van de kerk. De Calimala zorgden ook voor de versiering van het interieur.

De San Miniato heeft slechts twee kapellen. In de linker zijbeuk bevindt zich de grafkapel van Giacomo di Coimbra (of Giacomo di Lusitania), een kardinaal die lid was van de Portugese koninklijke familie en op 25-jarige leeftijd in Firenze overleed. De Cappella del Cardinale wordt in de literatuur beschreven als een unieke combinatie van architectuur, beeldhouwwerken, schilderijen, fresco’s, geglazuurde terracotta’s en polychroom marmer. Toonaangevende kunstenaars in het Firenze van de vroege Renaissance hebben in deze kapel samengewerkt: de beeldhouwers Antonio, Bernardo en Giovanni Rossellino, de schilders Antonio en Piero Pollaiuolo en Alesso Baldovinetti en de maker van de geglazuurde terracotta’s, Luca della Robbia.
In 1800 werd het paneel van Antonio en Piero Pollaiuolo verplaatst naar het Uffizi en in de kapel vervangen door kopie. De kapel is van groot belang in de vroegchristelijke opleving van de vijftiende-eeuwse Florentijnse kunst [2].

Polittico di Agnolo Gaddi per l'edicola d'altare di San Miniato al Monte

De altaarmuur is versierd met een kopie van het altaarstuk van Antonio Pollaiolo en zijn broer Piero (1466-1467), dat de heiligen Vincenzo, Giacomo Maggiore en Eustachio voorstelt. De eerste was beschermheer van Lissabon en Portugal, Giacomo was de naamgenoot van de kardinaal en Eustachio zinspeelde op de kardinaaltitel. Het landschap erachter is in vogelperspectief geschilderd en doet denken aan de middeleeuwse Vlaamse schilderkunst.
Het cirkelvormige raam boven het schilderij wordt omgeven door een fresco, dat twee engelen die een gordijn opentrekken, voorstelt. Het fresco is grotendeels van de hand van Antonio del Pollaiuolo. Met uitzondering van de handen is het linker fresco een spiegelbeeld van het rechter [2]. De centrale heilige, Giacomo, houdt zijn hand op zijn borst en kijkt naar rechts, waarmee hij de blik van de toeschouwer naar het graf van de kardinaal leidt.

De drie monumentale heiligen staan op de voorgrond van het schilderij. Pollaiolo plaatste de figuren voor een balustrade met kolommen van marmer, en een reling die waarschijnlijk vergelijkbaar was met het originele smeedwerk van de kapel. Het huidige hek dateert uit het begin van de twintigste eeuw vernieuwd.

De altaarmuur bevindt zich voor de toegangsboog. De boog aan deze kant wordt begrensd door een geverfd rood gordijn, opgeheven door vliegende engelen, die die van het graf herhalen. Het altaar, versierd met marmeren inlays, is versierd met een kopie van het altaarstuk van Antonio Pollaiolo en zijn broer Piero (1466-1467), met de heiligen Vincenzo, Giacomo Maggiore en Eustachio. De eerste was beschermheer van Lissabon en Portugal, James was de naamgenoot van de kardinaal en Eustachio zinspeelde op de kardinaaltitel. Het landschap erachter is in vogelvlucht te zien en doet denken aan de middeleeuwse Vlaamse schilderkunst. De centrale heilige, Giacomo, is enigszins gevorderd en van nature gevangen terwijl hij zijn hand op zijn borst legt en naar rechts kijkt, naar het graf van de kardinaal, en zo de blik van de toeschouwer richtend. Energica is de lijn van het complexe fluwelen gordijn dat op het lichaam van de heilige golft en een dicht stuk iriserende kleur creëert, waaronder het fijne damast van de mantel tevoorschijn komt. De laterale heiligen worden toegeschreven aan de hand van Piero, verstoken van het drama van de typische lijn van Antonio, wat zwakker wordt, vooral van Eustachio. Op de voorgrond steken de drie heiligen monumentaal uit op een verdieping die doet denken aan de echte van de kapel; de figuren zijn aan deze kant van een balustrade geplaatst met kolommen van marmermix en een reling, die waarschijnlijk vergelijkbaar was met de originele reling van de kapel (de huidige werd aan het begin van de twintigste eeuw vernieuwd).

Het altaarstuk bevindt zich nu in het Uffizi en is hier vervangen door een kopie. Het altaarstuk is een gezamenlijk werk, terwijl de muurschildering op de achtergrond alleen aan Piero wordt toegeschreven.