De hoofden van de engelen zijn ritmisch naar buiten of naar binnen geheld, waarbij de profielvoorstelling wordt vermeden, die toen alleen voor secundaire of negatieve figuren was gereserveerd (binnenkort zal Giotto dit principe afbreken). Ze lijken sterk op de engelen van Cimabue's Majesteit die in de benedenbasiliek van Assisi met fresco's zijn geschilderd. Hun lichamen zijn solide, gemodelleerd door een subtiel gearceerde en vloeiende clair-obscur (een andere nieuwigheid geïntroduceerd door Cimabue) in de draperie van hun gewaden. De rode en blauwe kleuren van hun kleding duiden op hun substantie, namelijk de versmelting van vuur en lucht. De engelen bovenaan draaien hun hoofd en zinken weg in de derde dimensie, hovelingen van een hemelse rechtbank geregeerd door een koningin die Maria is.

Stijl

De tafel toont de volwassen stijl van Cimabue, waarin de kunstenaar de meest extreme manier toonde om de Byzantijnse starheid te overwinnen naar meer losse en gehumaniseerde formules, waardoor Cimabue volgens Vasari de eerste was die het 'ruwe, onhandige en gewone [...] overwon. Griekse manier ". Het vooraanzicht van de troon, het gezicht van de Maagd ontspannen en sereen, de details van het ronde gezicht en het gearceerde clair-obscur zetten het werk ver af van de Byzantijnse kanunniken waaruit Cimabue zich geleidelijk kon bevrijden.

In vergelijking met de vorige Maestà van Cimabue is er een grotere perspectiefdiepte: in de troon bevinden zich drie verticale vlakken met toenemende diepte, tegen de twee vlakken van de vorige werken. Het voetstuk en de treden van de troon hebben ook een concaaf, diep uitgehold ontwerp aan de voorkant. De troon heeft een vooraanzicht en onthult beide binnenzijden en is niet langer zijwaarts. De opstelling van de engelen is ook veranderd, niet langer alleen boven elkaar, maar nu rond de troon, een opstelling waardoor men een grotere diepte waarneemt.

De cijfers zijn verwijd dan voorheen, naar meer realisme. De plooien van de kledingstukken zijn niet meer strak en knus zoals in de Maestà van het Louvre uit circa 1280, maar liggen wijd en hangend, zoals die tussen Maria's benen, of lijken minder gewelfd, zoals in de blauwe mantel die haar hoofd bedekt. De Byzantijnse chrysografieën op de blauwe mantel verschijnen weer, maar dit keer alleen voor decoratieve doeleinden, waarbij ze zichzelf tussen de grote volumetrische plooien invoegen. De gouden hoogtepunten van de agemina suggereren de lichttoets op de mantel van de Madonna en het kleed van het kind, van grote vloeibaarheid en inventieve rijkdom.

Gezichts chiaroscuro is ook effectiever en verhoogt het contrast. Er is ook een grotere anatomische karakterisering van de gezichten om de randen glad te strijken en hun gelaatstrekken te detailleren (let bijvoorbeeld op de snee ter hoogte van het neusgat die in de vin van de neus kruipt of de hint van een glimlach, die tot nu toe afwezig was in Cimabue).

Zelfs met deze verbeteringen is er een zekere ongevoeligheid voor de stilistische en technische innovaties van Duccio di Buoninsegna en Giotto. Deze Majesteit heeft niet de figuratieve verfijning van Duccio's twee werken uit de jaren 80, de Madonna di Crevole en de Madonna Rucellai, noch de sierlijkheid van het tweede. Zelfs de nieuwigheden van de leerling Giotto, al duidelijk vanaf 1290, vinden het moeilijk om te verschijnen. De contrasten die Cimabue hier bereikt, worden bijvoorbeeld niet weergegeven volgens de principes van de enkele lichtbron. Evenmin lijken de plooien hun beste rustplaats over de lichamen te vinden. De blikken blijven vaag. Het totale kleurengamma is ook beperkt, vooral in vergelijking met de onmiddellijke ontwikkelingen van de ontluikende Sienese school of met het palet van Giotto.

In feite lijkt Cimabue verschanst te zijn achter zijn eigen stereotypen, degenen die hem beroemd hadden gemaakt en die hem nu echter ouderwets begonnen te laten lijken.

Datazione

Cimabue schilderde de Maestà di Santa Trìnita of Tronende Madonna tussen 1280 en 1300. Hoewel er geen documenten zijn die de datering bevestigen, is het werk door de meest recente critici geplaatst binnen de volwassen fase van Cimabue, tussen 1290 en ongeveer 1300, gebaseerd op talrijke stilistische details [7].

La Maestà di Santa Trìnita, over de datering van het altaarstuk