Beato Angelico, panoramica della mostra con le croci e le Crocifissioni sagomate dipinte, Palazzo Strozzi, Firenze, 2025 | Zaal 6: De kruisbeelden in reliëf

Met Beate Angelico, een  baanbrekende tentoonstelling die gewijd is aan Fra Angelico (ca. 1395–1455), brengt Firenze hulde aan een van de grote meesters van de vroege renaissance. Van 26 september 2025 tot 25 januari 2026 presenteren Palazzo Strozzi en het Museo di San Marco samen meer dan 140 werken – schilderijen, tekeningen, manuscripten en sculpturen – afkomstig uit vooraanstaande musea en collecties van over de hele wereld.
Beate Angelico is de eerste grote monografische tentoonstelling over Fra Angelico in Firenze in meer dan zeventig jaar. Ze biedt een unieke kans om het artistieke parcours van de dominicaanse monnik te volgen, van zijn beginjaren binnen de inernationale gotiek, tot zijn rol als een van de grondleggers van de renaissanceschilderkunst.

Deze zaal is volledig gewijd aan kruisbeelden in reliëf. Tussen de dertiende en vijftiende eeuw speelden gekruisigde figuren en kruisigingsscènes een belangrijke rol in de devotie in Midden-Italië. Ze waren bestemd voor kerken, kloosters en broederschappen en combineerden schilderkunst en beeldhouwkunst in een plastisch beeld dat een reële aanwezigheid op het altaar simuleerde, waardoor de visuele impact werd versterkt en de deelname van de gelovigen werd bevorderd.[2]

Het belangrijkste werk van de hier tentoongestelde beelden is de beschilderde Kruisiging van Lorenzo Monaco uit de apsis van San Giovannino dei Cavalieri in Firenze, waarin de verfijnde kleuren en de formele zorgvuldigheid samensmelten met een intense menselijkheid. Het beeld zou een langdurig invloed uitoefenen.

Dit type, met figuren aan weerszijden van Christus, vond vooral weerklank bij broederschappen van kinderen, zoals San Niccolò del Ceppo en Sant'Antonio di Padova, die religieuze vorming, devotie en educatieve activiteiten met elkaar combineerden.

De Kruisiging van Ceppo vertaalt de les van Angelico in een beeld met een sterke spirituele waarde, dat een referentiepunt werd voor latere werken. De Kruisiging van Pesellino herwerkt het model en accentueert de expressieve intensiteit ervan, een teken van het vermogen van deze taal om zich te vernieuwen en zijn kracht in de loop van de tijd intact te houden.