Sorano met zijn pittoreske straatjes en indrukwekkende gebouwen  bevindt zich in  de uiterste zuidelijke rand van de Toscaanse Maremma, in het zogenaamde tufsteengebied. Tufsteen is het onmiskenbare en karakteristieke bouwmateriaal van de steden en dorpen in dit deel van de Toscaanse Maremma. De drie belangrijkste centra van dit gebied, Pitigliano, Sorano en Manciano zijn nog relatief onbekend, het zuiden van Toscane is een sprookjesachtig gebied zonder massatoerisme.

Het historische centrum van Sorano heeft zijn middeleeuwse karakter goed weten te bewaren, met haar tufstenen huizen, smalle steegjes en trappen die in de rotsen zijn uitgehouwen, behoort het tot I Borgi più Belli d'Italia. Op de top van de klif staat het 13e-eeuwse Fortezza Orsini, waar het Archeologisch Museum is ondergebracht en dat een adembenemend uitzicht over de vallei biedt. Het fort werd gebouwd door de Aldobrandeschi en vervolgens uitgebreid door de graven van Orsini. Het Burgerlijk Archeologisch Museum bevindt zich in het veertiende-eeuwse dee van het complex. Hier vertrekken ook de bezoeken aan het Orsini-fort en de ondergrondse loopbruggen van het zestiende-eeuwse bouwwerk.
Andere getuigenissen van het verleden zijn de Pieve di Sant'Antonio Abate, de kerk van Santa Maria delle Grazie en het Palazzo Pretorio. De Via Cava San Rocco is een van d mooiste vie cave. De steile wanden reiken tot 20 meter hoog. San Rocco, die zijn naam geeft aan de hele heuvel tegenover Sorano, was de patroonheilige van pandemieën.

Je wandelt Sorano binnen langs de Porta di Sopra, of  arco del Ferrini, en loopt tussen statige gebouwen en travertijnportalen door naar de chiesa della Collegiata (met een prachtig zestiende-eeuws doopvont en andere kunstwerken) en het Palazzetto Comitale, met een elegant hardstenen portaal in travertijn dat versierd is met heraldische rozen, je wandelt in een doolhof van smalle straatjes door de wijken Borgo, Ghetto en Lazzaretto, tot aan Masso Leopoldino.

Aan de westkant, buiten de oorspronkelijke stadsmuren, ligt de wijk Borgo, die ontstond na het verval op het einde van het middeleeuwse systeem en na de ontwikkeling van de bourgeoisie.
De oudste woonwijk is daarentegen die rond de tufsteenrots die nu Masso Leopoldino heet. Daar stond een fortificatie, waarvan de herinnering bewaard is gebleven in de naam van het straatje eronder: Via della Rocca Vecchia. Vlakbij bevindt zich de wijk Lazzaretto en het Piazza del Paio of Poggio, met uitzicht op de Cortilone, de voormalige graanschuur van de Orsini en de’ Medici.

Vanaf hier kan je langs een breed en zacht slingerend pad naar het plein boven op de Masso Leopoldino klimmen.

Als je Sorano bezoekt is het onmogelijk om de Masso Leopoldino niet op te merken, het bijzondere plein dat ver boven de skyline van Sorano uitsteekt en als een adelaar over de stad lijkt te waken.
De Masso Leopoldino is een imposante versterkte structuur die in de lengterichting langs de noord-zuidas in Sorano ingebed ligt.
Gedurende de middeleeuwen vormde het een soort versterkte citadel ter verdediging van het dorp eronder, zoals de naam Rocca vecchia (oude vesting) lijkt te bevestigen. In 1801 kwamen enorme blokken tufsteen los van de Masso, sleurden de kerk van Santa Caterina mee en verwoestten een deel van het dorp eronder. Het fort werd in de 18e eeuw versterkt in opdracht van de machtige hertog Leopold van Lotharingen in een poging om de stad onneembaar te maken. En met zijn hoge stenen muren en indrukwekkende vierkante bastion is hij daarin geslaagd. Het werk werd voltooid door Groothertog Leopold II, waardoor de rots de naam Leopoldino kreeg. Het gedeelte van het fort waar ooit de kerk van Santa Caterina stond is omgetoverd tot een prachtig panoramisch terras. Aan de zuidelijke kant van het panoramische terras staat een zeer oude maar nog steeds functionerende klokkentoren. Hij werd tegelijkertijd met het fort gebouwd en heeft dezelfde militaristische stijl.

De Masso Leopoldino is een ongelooflijk uitkijkpunt vanwaar je de stad en de vallei en de heuvels errond kunt bewonderen. Je kan er ook de oude Colombari, grotten met urnenmuren die door de Etrusken werden gebruikt die er duiven kweekten en die later werden gebruikt om voedsel en vee in op te slaan.

Toen hertog Leopold Masso Leopoldino liet bouwen, ontwierp hij één ingang, de Porta dei Merli, die vandaag de dag nog steeds bestaat. Het is een oude boog, uitgehouwen in travertijn en bekroond door twee wapenschilden, waarvan de eerste toebehoort aan Cosimo II de'Medici en de andere aan Niccolò IV Orsini.

Fortezza Orsini

De vesting Orsini was een onneembare vesting en kasteel. Het fort van Sorano is nog nooit veroverd. Het fort was oninneembaar, labyrintisch,en zelfvoorzienend. Het was n staat om eindeloze belegeringen te weerstaan. Vier jaar lang probeerde Siena in de 15e eeuw het verzet te breken.
De Aldobrandeschi hadden Sorano al in de vroege middeleeuwen versterkt, maar het waren de Orsini die de stad in een formidabel militair garnizoen veranderden en het samen met het Palazzo Orsini in Pitigliano tot één van hun belangrijkste residenties en machtscentrum van hun graafschap maakten.
Als je het fort binnenkomt vanuit het bovenste gedeelte van Sorano, zie je het monumentale wapenschild boven het gewelf: het herinnert aan de Aldobrandeschi (met hun klimmende leeuw) en de Orsini (de vijfbladige roos en de heraldische beer).

Het Fortezza Orsini is een meesterwerk van architectonisch evenwicht. De ontwerpers hebben zich aangepast aan de geografie van de zuidelijke uitloper van de stad. Gian Francesco Orsini en zijn zoon Niccolò IV gaven in de 16e eeuw de Sienese architect Antonio Maria Lari de opdracht om de verdediging van de vesting te versterken door de paradeplaats en de twee bastions te bouwen, het fort moest bestand zijn tegen de nieuwe vuurwapens.
Twee bastions, aan de oost- en westkant, beschermen de donjon. Ze zijn gewijd aan Marcus, de patroon van Venetië, en Petrus, Petrus is patroonheilige van Rome, de steden van de Orsini. Nicolaas III was een huurling-strijder: hij verkocht zijn militaire vaardigheden en zijn leger werd verschillende keren ingehuurd door de Venetiaanse doges. Rome daarentegen was de thuisstad van de Orsini.

Sorano is een vestingstad en alle inwoners van het dorp konden er hun toevlucht zoeken. Het fort had reservoirs om regenwater op te vangen, het kon energie opwekken uit de wind en de molenstenen van een molen verwerkten graan en salpeter. Soldaten werden gevoed en er werd poeder gewonnen om munitie van te maken. Er is zelfs een kleine tufsteengroeve in de kelder [].

De Cortilone

De Cortilone is een gebouw vlakbij de Masso Leopoldino, aan het einde van de Via della Rocca di Sorano.
De Cortilone werd gebouwd in opdracht van Niccolò IV in 1559. Het is een gedurfd gebouw dat lijkt te balanceren op de rand van de canyon van de Lente. Twee muren lijken zich vast te klampen boven de afgrond. Niccolò wist dat hij vijanden had en wilde dat zijn versterkte stad lange belegeringen kon weerstaan: de Cortilone was een immense graanschuur van meerdere verdiepingen, waarvan het dak werd ondersteund door enorme bogen.
In de tweede helft van de 20e eeuw werd het gebouw verlaten, al bood het nog onderdak aan gezinnen die uit de oude vervallen huizen in Sorano waren gezet.

Tegenwoordig is de Cortilone een grote open ruimte die wordt gebruikt voor kunstexposities en in augustus wordt er de historische Mostra mercato gehouden, waarin een aanzienlijk en representatief aantal ambachtslieden de vrucht van hun vindingrijkheid en creativiteit tonen en demonstreren.
Vanuit de kleine ramen van de Cortilone heb je een adembenemend uitzicht, niet alleen op de oude stad, maar ook op het natuurlijke terras van San Rocco en het landschap van groen en tufsteen dat het dorp samen met de rivier de Lente omringt.