De sporen van de Etruskische beschaving zijn over het hele zuiden van Toscaanse Maremma verspreid. Dit gebied trok zowel de Etrusken als de Romeinen aan omdat het door beide volkeren als rijk aan bronnen werd beschouwd.
Sorano is een van de weinige plaatsen in Italië waar intacte pre-romeinse gebouwen bewaard zijn gebleven. Het platteland is rijk aan sporen van dat rijke Etruskische verleden, ook in Sorano, kan je necropoli en oude grotten bezoeken die de stad omringen. Ook de beroemde  vie cave, in tufsteen uitgehakte wandelgangen die kilometers ver konden reiken, behoren tot het culturele erfgoed van Sorano.
Sorano ligt ingeklemd tussen de twee imposante gebouwen als een kostbare schat die bescherming nodig heeft. In het zuiden troont het Fortezza Orsini boven het dorp uit, in het noorden lijkt de Masso Leopoldino als het ware boven de huizen te zweven.

Het zijn de middeleeuwen die Sorano zijn grote uitstraling geven. Het dorp werd gedomineerd door de adellijke familie Aldobrandeschi, die het versterkte met bastions en de imposante Rocca Orsini. Aan de noordzijde van het oude dorp met zijn pittoreske straatjes en ondergrondse doorgangen, ligt de Masso Leopoldino, van nog oudere oorsprong. Gedurende de middeleeuwen vormde het een soort versterkte citadel ter verdediging van het dorp eronder, zoals de naam Rocca vecchia (oude vesting) lijkt te bevestigen.
Met de komst van Groothertog Ferdinand III van Lotharingen, tussen 1820 en 1822, werd de rots geconsolideerd en geëgaliseerd met de bouw van een enorm terras aan het zuidelijke uiteinde en werd de elegante gekanteelde klokkentoren met uurwerk opgericht.
Het werk werd voltooid door Groothertog Leopold II, waardoor de rots de naam Leopoldino kreeg.

Aan de overkant van de vallei ligt de oude nederzetting van San Rocco die je met een wandeling door de Vie Cave vanuit de Porta dei Merli kan bereiken. Op het panoramish punt van San Rocco heb je een magisstraal uitzicht over Sorano. Langs de richels van het plateau zijn talrijke grotten en spelonken uitgegraven in de tufsteen. Sommige daarvan, vooral die op het zuidwesten, werden tijdens de Etruskische periode gebruikt als begraafplaats; andere hadden in de middeleeuwen een woonfunctie of werden gebruikt als stal of opslagplaats.