De abdij Monte Oliveto Maggiore, een van de mooiste landelijke kloosters in Toscane, ligt in een landschap van steile kleiheuvels en herbergt enkele belangrijke renaissancistische fresco's. De abdij ligt in een gebied van uitzonderlijke natuurlijke schoonheid, de Crete Senesi. Het is een landschap dat tot ontzag en spirituele reflectie inspireert. Je kunt je voorstellen waarom Giovanni (later Bernardo) Tolomei deze plek koos om zich terug te trekken uit zijn wereldse leven en een religieuze gemeenschap testichten.

De oprichting van het klooster

In 1313 verliet Bernardo Tolomei samen met een paar vrienden zijn rijke familie om de regel van Sint-Benedictus te volgen, de "ora et labora" -leefregel. Ze probeerden een deel van de oorspronkelijke eenvoud en liefdadigheid van de benedictijnse overheersing te herstellen. Het klooster fungeerde als een ziekenhuis, zorgde voor pelgrims van de nabijgelegen Via Francigena en voor de slachtoffers van de Zwarte Dood in 1340.
Van 1387 tot 1526 werd het grote klooster gebouwd en prachtig gedecoreerd door twee beroemde kunstenaars van die tijd: Luca Signorelli (1495-8) en Il Sodoma (1504-1508). Je kunt hun fresco's die gewijd zijn aan het leven van Sint-Benedictus bewonderen in de Chiostro Grande (de grote kloostergang) . Vanuit het klooster heeft men toegang tot alle delen van het klooster.

Het Chiostro Grande

De wanden van het chiostro Grande zijn beschilderd met 36 taferelen die het leven verbeelden van de heilige Benedictus van Nursia, stichter van de naar hem genoemde benedictijnerorde. De scene's zijn gebaseerd op het verslag van San Gregorio Magno in zijn Libro II dei Dialoghi. Veel elementen uit de vaak diepzinnige anekdotes van Gregorius de Grote waren de grondslag voor een uitgebreide Benedictus-iconografie. Deze scene waarin Florentius zeven naakte meisjes in de kloostertuin stuurde om Benedictus te verleiden behoort tot de klassieke epidodes uit het leven van Benedictus.

Il Sodoma, Le storie di San Benedetto Scene 19, hoe Florentius slechte vrouwen naar het klooster stuurt). Een van de vrouwen houdt een anjer in de hand, een symbool van de echtelijke liefde, terwijl haar metgezel de appel van de verleiding vasthoudt [5]

De negentiende scene, hoe Florentius naakte vrouwen naar het klooster uitnodigt

De achtergrond presenteert een prachtige architecturale scène en de scène presenteert de mensen verdeeld in twee groepen: rechts de jonge vrouwen, sommige dansend, en links de monniken met Sint-Benedictus. Misschien wel de beste fresco in de groep, met opvallende Leonardo-invloeden.

Il Sodoma, ciclo di affreschi nel Chiostro Grande dell'Abbazia di Monte Oliveto Maggiore, le storie di San Benedetto, Scene 19 - Hoe Florenzo vrouwen van bedenkelijk allooi naar het klooster brengt [4]

Na zijn studies in Rome trok Benedictus zich drie jaar lang terug in een grot bij Subiaco. Na een korte periode als abt van een groep kluizenaars te Vicovaro moest hij vluchten, omdat men hem om zijn strengheid probeerde te vergiftigen met brood en wijn. 

Dit is de negentiende scene van de frescocyclus in Monte Oliveto Maggiore. Deze scène, evenals de scènes 18 en 21 beschrijven de strijd van Sint-Benedictus met Florentius, een priester van een naburige kerk die jaloers was op de vroomheid en roem van Benedictus, en op de welvaart van zijn congregatie. Florentius werkt hem tegen en probeert hier Benedictus te verleiden door zeven naakte vrouwen in de kloostertuin uit te nodigen. In een volgende scene probeert Florentius hem zelfs voor de tweede keer te vergiftigen.
Daarop besluit Benedictus in 529 opnieuw te vertrekken.