Parco della Scultura

Pietrasanta is een groot beeldenpark, met een zeventigtigtal beeldhouwwerken van Italiaanse en internationale kunstenaars die zich door deze creatieve plek hebben laten inspireren. Wandelend door de stad, kan je op elk plein, maar ook op onverwachte plaatsen, marmeren of bronzen beelden en installaties tegenkomen. Het niveau is erg wisselend; je zult hier geen grote kunstenaars meer aantreffen.
In overdaad toont zichmiddelmatigheid.
De toegang tot het zogenaamde Internationaal Park van Hedendaagse Beeldhouwwerken is gratis, aangezien alle kunstwerken zich in de open ruimte bevinden. Je kunt ronddwalen zoveel je wilt. Je kan hier een kaart downloaden waarop je de meeste kunstwerken kunt terugvinden.
Op de Piazza Duomo installeert elk jaar een andere kunstenaar zijn of haar werken. Na Botero, Marin en Mitoraj volgden in 2018 een collectie hoofden en twee ruiterstandbeelden van Manolo Valdes.

Igor Mitoraj a Pietrasanta

Een bronzen centaur van de kunstenaar Igor Mitoraj kijkt stoïcijns voor zich uit op de Piazza Del Centaur. Mitoraj had sinds 1983 zijn studio in Pietrasanta, waar hij tot zijn dood vaak werkte aan nieuwe creaties.
Il Centauro was zoiets als een eerste liefdesdaad tussen Igor Mitoraj en Pietrasanta, een soort verloving die later werd bezegeld met overvloedige huwelijksgeschenken, zoals de fresco's in het stadhuis en de lunet van de Annunciatie op de voorgevel van de kerk van Sant'Agostino.

Igor Mitoraj (1944 – 2014) was een Poolse beeldhouwer en schilder.
Igor werd geboren in Oederan, niet ver van Dresden, uit een Poolse moeder en een Franse vader van Poolse afkomst, die door de nazi's werden gedeporteerd en tot dwangarbeid werd gedwongen. Aan het einde van de oorlog, terug in Polen, trouwde zijn moeder met Czeslaw Mitoraj die hem adopteerde en hem haar achternaam gaf.
Na zijn schilderopleiding aan de Kunstschool van Krakau en de Kunstacademie van Krakau bij Tadeusz Kantor, nam hij deel aan verschillende groepstentoonstellingen en hield hij zijn eerste solotentoonstelling in 1967 in de Krzysztofory Gallery in Polen.
In 1968 verhuisde hij naar Parijs om zijn studie voort te zetten aan de Ecole Nationale Supérieure des Beaux-Arts. Kort daarna raakte hij gefascineerd door de Latijns-Amerikaanse kunst en cultuur en besloot hij een jaar in Mexico te gaan schilderen en reizen. Deze ervaring bracht hem dichter bij de beeldhouwkunst

In 1974 keerde hij terug naar Parijs en twee jaar later hield hij opnieuw een solotentoonstelling in de Galerie La Hune, waarin hij ook enkele beeldhouwwerken opnam: het succes van de tentoonstelling overtuigde hem ervan zich fulltime aan de beeldhouwkunst te wijden. Hij ontving de "Prix de la Sculpture" in Montrouge en de Franse minister van Cultuur stelde hem een atelier ter beschikking in het Bateau-Lavoir in Montmartre.

Hij verbleef ook lange tijd tussen New York, Griekenland en Toscane; deze reizen zouden beslissend blijken voor het vinden van zijn stijl tussen moderniteit en classicisme. Na in terracotta en brons te hebben gewerkt, maakte hij in 1979 een reis naar Carrara en besloot hij zich toe te leggen op het werken met marmer.
In 1983 besluit hij zich in Pietrasanta te vestigen, er een atelier te openen[2] en tussen Italië en Frankrijk te leven. Hij bleef zeer gehecht aan de stad Versilia, die hem in 2001 het ereburgerschap verleende en aan wie hij de schenking van zijn talrijke kunstwerken naliet [7].

Il Guerriero di Botero

Pietrasanta heeft een lange traditie van marmerwerkplaatsen en artistieke gieterijen, en het waren juist de gieterijen waar Botero's belangstelling naar uitging. Er zijn zeven artistieke bronsgieterijen in de stad. Er zijn verschillende monumentale standbeelden te zien die aan de stad zijn geschonken door hun schepper Fernando Botero, die in de stad woont met zijn vrouw Sofia Vári, ook beeldhouwer.

Daarom besloot hij - na reizen naar Madrid, Parijs, Florence en New York - in 1983 een huis te kopen in Pietrasanta, waarbij hij koos voor de schoonheid en de rust die de straat die naar de Rocca leidt, omgeven. Het huis van de kunstenaar is gemakkelijk te herkennen: het is dat met het dak dat wordt bekroond door een ronde bronzen haan, waarvan de korte vleugels zich uitstrekken in de richting van de zonsopgang[10].