Alberese en et natuurpark van de Maremma liggen langs de kust van de Tyrreense Zee in het zuiden van Toscane. Het landelijke dorp Alberese is een agrarisch centrum dat zich ontwikkeld heeft rond in het Palazzo op een kleine heuvel. Het grote versterkte gebouw is de Villa Granducale.

De etymologie van de naam Alberese is onzeker, zoekt een oorsprong tussen de woorden arbor, albero en albarium (prieel, boom en albarium, een witachtige gesteente uit het Uccellina-gebergte).

De Villa Fattoria Granducale was oorspronkelijk een fort dat in de 15e eeuw door de ridders van de Orde van Malta, gebouwd werd na het verval van de abdij van San Rabano. Talrijke iconografische bronnen tonen de verschillende transformaties die het complex door de eeuwen heen onderging. Rond de zestiende eeuw werd de kapel naast het hoofdgebouw gebouwd. Het was ook het huis van de groothertog Leopold II van Toscane die er een zomerrdesidentie van maakte maar een begin maakte met de drainanage van de grote vlakte rond Alberese[2].
Sinds 1978 is het landgoed van Alberese overgedragen aan de regio Toscane. Het Parco Naturale della Maremma werd het grootste natuurreservaat van Toscane.

Een kleine geschiedenis

De geschiedenis van het gebied rond Alberese begint in het Paleolithicum, zoals blijkt uit de overblijfselen die in de grotten van Fabbrica- en Scoglietto teruggevonden werden. Hier leefden de Neanderthaler en de Homo Sapiens, hier jaagden ze en verzamelden wortels en vruchten in de bossen. De ruïnes van de Ponte del Diavolo (bij Spolverino), waar de oude Via Aurelia de Ombrone overstak, behoren tot de Romeinse tijd (1e-2e eeuw).

De naam Alberese verschijnt voor het eerst in de 11e eeuw, toen de benedictijnenabdij van Santa Maria Alborense en vervolgens San Rabano werd gesticht. De abdij was gebouwd op een van de heuvels van de Monti dell'Uccellina en was voorbestemd was om de geschiedenis van het hele gebied de komende 500 jaar te domineren.
Met de crisis van de kloosterorden ging de abdij achteruit en eindigt haar lange geschiedenis onder het bestuur van de Ridders van Jeruzalem, de latere Orde van Malta.

De prior van de orde, Beuccio Capacci, liet in 1470 een versterkt fort bouwen op een heuvel in de vlakte van Alberese. Het grote versterkte gebouw, tegenwoordig de Villa Fattoria Granducale, domineert door zijn ligging en fascinerende architectuur nog steeds het omliggende land.
Lange tijd was deze streek in handen van de' Medici. Cosimo III de' Medici, die zeer in waterwerken, bedijking en scheepswerven geïnteresseerd was groothertog van Toscane van 1670 tot zijn dood in 1723.

In 1739 werd het Alberese landgoed even teruggegeven aan de Ridders van Malta, maar tijdens de napoleontische oorlogen gingen de bezittingen van de Orde verloren. In 1808, tijdens de Franse bezetting, werd het domein staatseigendom. In 1839 werd het landgoed aangekocht door de Groothertog van Toscane Leopoldo II voor een bedrag van 1.313.757 Toscaanse lire. Er werd begonnen met de renovatie van zowel de kerk als de aangrenzende villa die hun landelijke residentie werd.

Onder de groothertog Pietro Leopoldo di Lorena werd met de drooglegging van het zuiden van Toscane begonnen. De geschiedenis van dit gebied, dat in het verleden moeilijk te exploiteren was omdat het zoals een groot deel van de Toscaanse Maremma moerassig was, wordt nu een nieuwe richting uitgestuurd. Het gebied werd gekanaliseerd (denk vooral aan het Canale Essiccatore aan de monding van de Ombrone), het Pineta Granducale, het dennenbos van ongeveer 600 hectare tussen de riviermonding en Cala di Forno werd aangeplant en de eerste landbouwmachines werden geïntroduceerd.

Het privé-erfgoed van het Huis van Lotharingen bleef samen met de nabijgelegen Tenuta della Badiola di Castiglione della Pescaia tot de Eerste Wereldoorlog in handen van de Habsburgers. Tevergeefs probeerden ze de geldigheid van de verkoop aan hertog Lante della Rovere in 1915 te laten erkennen. Maar de Italiaanse regering onteigende de landerijen van Alberese en Badiola als eigendom van vijandelijke onderdanen en droeg het over aan de Opera Nazionale Combattenti (ONC). Deze organisatie zou vanaf 1926 de landwinningswerkzaamheden verderzetten en bouwde ongeveer 100 boerderijen die genoemd waren naar de plaatsen van de veldslagen van de Eerste Wereldoorlog (Bainsizza, Montegrappa, Pasubio, Montesanto, Gorizia, Monte Asolone). In 1930 benoemde de ONC enkele boerenfamilies uit Veneto en Friuli als deelpachters. Zij kwamen uit de frontgebieden van de Eerste Wereldoorlog. De gezamenlijke actie van de ONC en de burgerlijk ingenieurs bij de terugwinning van het land zorgde voor een sterke demografische toename, dankzij de immigratie van Venetianen en Friulianen, zodat rond de Villa Granducale en de nieuwe kerk de huidige stad Alberese langzaam vorm kreeg.

De Opera Nazionale Combattenti bleef de eigenaar tot de opheffing van de vereniging in 1977 en de daaropvolgende overname door de regio Toscane in 1979. Getuigenissen van de Ass. Strijders zijn de kleine travertijnplaat boven de toegangsdeur met het opschrift: "OPERA NAZIONALE PER I COMABATTENTI". Hetzelfde motto wordt gevonden onder een raam van de voorgevel, met daarboven een zwijnenkop[3].

Opera Nazionale Combattenti

Onder het Italiaanse fascistische regime was de vereniging in de jaren na de Eerste Wereldoorlog betrokken bij de zogenaamde Battaglia del grano (de strijd om tarwe) in 1926, en vanaf 1928 bij de drooglegging van de wetlands van de Agro Pontino als onderdeel van de zogenaamde Bonifiche agrarie. [3]
Ook de wetlands rond de rivierdelta's van de Ombrone, de Albegna en de Fiora, de Maremma Grossetana, werden van malaria verlost en vruchtbaar gemaakt. In het gebied van Alberese werden boerderijen van elk ongeveer twintig hectare toevertrouwd aan Venetiaanse families met gezinnen die gemiddeld uit 14 leden bestonden. Samen ging het om meer dan 1500 mensen.[5]
Na de Tweede Wereldoorlog kreeg de Opera Nazionale Combattenti land toevertrouwd dankzij de landbouwhervormingen van 1950. [3] De vereniging werd in 1977 opgeheven.°