Luca Signorelli, ciclo di affreschi nel Chiostro Grande dell'Abbazia di Monte Oliveto Maggiore
Le storie di San Benedetto, Scene 25, waarin Benedictus de monniken berispt omdat ze buiten het klooster aten

De abdij van Monte Oliveto Maggiore, een veertiende-eeuwse benedictijnerabdij is een van de belangrijkste bezienswaardigheden van de Crete Senesi, een emblematische streek tussen Podere Santa Pia en Siena. De abdij ligt diep verscholen in een bosrijk dal onder Chiusure. De prachtige benedictijnerabdij dateert uit de 14de eeuw en wordt nog steeds door enkele monniken bewoond.
De pittoreske ligging van de abdij in het glooiende landschap ten zuidoosten van Siena maken deze abdij tot een verplichte stop voor wie de regio bezoekt. Rond de abdij is het maanachtige landschap van een onwezenlijke schoonheid.
Maar de grootste attractie van de abdij zijn de unieke fresco’s die de Chiostro Grande (de grote kloostergang) sieren, een meesterwerk van Luca Signorelli en Il Sodoma (Giovanni Antonio Bazzi). De wanden zijn er beschilderd met 36 taferelen die het leven verbeelden van de heilige Benedictus van Nursia, stichter van de naar hem genoemde benedictijnerorde.
Deze vijfentwintigste scene die werd geschilderd door Luca Signorelli, en verhaalt hoe Benedictus de monniken berispt omdat ze buiten het klooster aten en zo de Regula Benedicti overtraden. Signorelli wijdde bijna alle ruimte aan de overtreding van de twee monniken die, ondanks het verbod op de Regel, hun maaltijden in een herberg nuttigen. In een grote kamer met een open haard brengt een Madonna-achtige vrouw hen een schaal met fruit. Aan het uiteinde van de tafel presenteert een jongen hen een gerecht.
Buiten het tafereel, rechts boven in het fresco schildert Signorelli Benedictus die de monniken berispt. Met gebogen hoofd knielen ze voor hem neer.

De Regula Benedicti

De Regula Benedicti (de Regel van Benedictus) is de kloosterregel van de heilige Benedictus van Nursia uit de zesde eeuw. Het was in de Middeleeuwen de beroemdste en invloedrijkste leefregel voor monniken. Met name de benedictijnen en cisterciënzers, inclusief de trappisten, volgen de Regel van Benedictus.
Benedictus wilde met zijn regel een houvast bieden aan diegenen voor wie een kloosterregel als die van Basilius de Grote te streng was. Hij beschrijft zijn regel als een leidraad voor beginners. Hij schreef de tekst in eerste instantie voor de monniken van de abdij van Monte Cassino.[4]

Benedictus bewerkte een eerdere anonieme Regula Magistri. Zijn aanpassingen munten uit door mildheid. In plaats van zich te verliezen in details over bijvoorbeeld de vormen van ascese, legde Benedictus de grote lijnen vast van een leven in balans gewijd aan contemplatie, gebed, de viering van de eucharistie en eenvoudige arbeid. De regel creëert een duidelijke indeling van de dag waarin activiteit en bezinning elkaar afwisselen. De Regel is een document dat zowel het dagelijkse leven als de spiritualiteit van het kloosterleven diepgaand heeft beïnvloed.
Karel de Grote bepaalde dat de Regula Benedicti de enige kloosterregel zou zijn in diens rijk. Een van de oudste handschriften van de regel bevindt zich in de Abdij van Sankt Gallen.

Met formuleringen als ora et labora, bid en werk — hoewel in de Regula niet letterlijk zo te vinden —, met de bepalingen over het zevenmaal per dag bidden van getijden en door de sfeer van studie heeft de Regel van Benedictus de Europese cultuur in de Middeleeuwen en lang erna wezenlijk mee gevormd. Benedictus' regel maakt geordend leven tot de basis van en het model voor religieus leven. Ook nu putten velen inspiratie uit de levensopvatting die deze leefregel bevat. [4]