Het Palazzo vecchio del Podestà (het oude Paleis van de Podest)à bevindt zich op Piazza del Duomo in San Gimignano. Boven het palazzo verrijst de Torre Rognosa, links ervan staat de Torre Chigi. De Torre Rognosa, ook bekend als Torre dell'Orologio of Torre del Podestà, is een van de hoogste en best bewaarde torens van San Gimignano.

De voorgevel van het palazzo had oorspronkelijktwee gecentreerde openingen in het gedeelte boven de loggia-opening, het gedeelte op de eerste verdieping was geheel gepleisterd, en voor de toren van Rognosa stond een smal gebouw, tot ongeveer de huidige derde opening aan de westzijde. In dit bepleisterde hogere gedeelte waren de wijzerplaten van twee klokken zichtbaar [2].

De suggestieve sfeer van San Gimignano is het resultaat van talrijke restauraties die weinig sporen hebben nagelaten van de menselijke activiteiten na de middeleeuwen[3]. Weinigen beseffen echter dat het prachtige middeleeuwse karakter grotendeels in scène is gezet door het fascistische regime van Mussolini.
Het fascistische regime beschouwde het middeleeuwse Toscane als het ultieme voorbeeld van inheemse cultuur en italianità, Italiaanse identiteit.
Om een gevoel van italianità te bevorderen, moedigde de fascistische regering steden als San Gimignano aan om hun historische centra een middeleeuws karakter te geven, waarbij gebouwen en ruimten in hun zogenaamde 'originele' en 'oorspronkelijke' vorm werden hersteld[4].

Het huidige palazzo, dat vroeg in de 12e eeuw werd gebouwd, werd al in 1239 herbouwd en uitgebreid in 1337. Tegen die tijd had het zijn functie als verblijfplaats van de podestà verloren ten gunste van het nieuwe palazzo aan de overkant van het plein, naastt de Duomo. In 1537 werd binnen het palazzo een theater gebouwd, het Teatro dei Leggieri, dat in 1794 opnieuw verbouwd en aan het eind van de 20e eeuw voor het laatst gerestaureerd werd.
Ook tijdens het fascistisch regime vonden enkele opmerkelijke ingrepen plaats en werd het palazzo gemodelleerd naar een middeleeuws model.

Op verzoek van de burgemeester van San Gimignano hebben Péleo Bacci en de architect Egisto Bellini, in 1925 het Podestà-paleis aan de oostkant van het domplein geïnspecteerd en bepaald welke werkzaamheden moesten worden uitgevoerd (Lasansky, 2004, p. 330).

Zo bracht Francesco Marri, een voormalig lid van het comité voor het eeuwfeest van Dante (Carpani, 2014b, p. 64), nieuws over de op handen zijnde restauratie:

«Quando queste mie note vedranno la luce, la facciata del vecchio palazzo del Podestà sarà già forse riportata all'antico, e la mostra dell'orologio scomparsa: bei merli dugenteschi coroneranno la parte superiore della facciata ed un grande finestrone, richiuso allorché fu messo il meccanismo dell'orologio, tornerà a far mostra di sé di fianco agli altri due tutt'ora esistenti. Questo primo e grandioso passo, [è) destinato ad abbellire la magnifica Piazza del Duomo»[6].

De door Marri aangekondigde werkzaamheden werden uitgevoerd. Het gebouw dat tegen de toren aanleunde werd ontmanteld. Naast de twee bestaande openingen boven de loggia, ontstond een derde opening onder de Torre Rognosa. Daarboven, net onder de kantelen, werd een hoge band gemaakt met rijen ruitvormige en tandvormige bakstenen (Ceccarini, 1988a, blz. 20, 43;.Lasansky, 2004, blz. 3 30). Het ontbrak de bouwheer niet aan paradoxale ingrepen, zoals de keuze om de elementen van een wijzerplaat van een van de klokken, op deze bakstenen fascia te laten staan, hoewel die zo bijna onzichtbaar werd gemaakt [3]. In de Torre Rognosa werd boven de kantelen een opening gemaakt en verscheen een klein balkon.

Medina Lasansky:

«As buildings were "liberated" from the suffocating evidence of the intervening centuries, they were subjected to a form of ethnic cleansing, designed to accentuate the emphatically native Italian elements, and those elements alone. Similar to the link made between the physiognomies of Fascist-era residents and those from the fifteenth century, twentieth-century architectural projects were designed to emphasize the idea of a pure and direct genealogical link between present and past. »[2]

De onderliggende retoriek is er een van culturele en raciale zuiverheid die haar wortels heeft in de middeleeuwe: in San Gimignano is het Italiaanse ras gedurende vijf eeuwen intact gebleven. Een dergelijke retoriek was vooral belangrijk in de jaren na de verovering van Ethiopië in 1936, toen de kwestie van het ras de politieke retoriek doortrok. Ras werd in deze jaren de bepalende factor in het definiëren van nationale identiteit. Na 1935 ontwikkelden Italiaanse politici in expliciet raciale termen culturele programma's die de Italiaanse cultuur versterkten. Binnen dit kader was het terugvoeren van Italiaanse tradities op het middeleeuwse verleden een manier om hun Italiaanse wortels te legitimeren[4].