San Gimignano, stad van de torens, het middeleeuwse Manhattan

De late middeleeuwen waren een periode van grote spanningen: tussen welfen en gibellijnen, tussen de steden onderling, en tussen de verschillende adellijke families in de steden. Om zichzelf te kunnen beveiligen en macht uit te stralen, bouwden de belangrijke families een privé-toren.[2]  De torens deden dienst als woning en versterking, maar vooral als prestigeobject.
Een effectief militair gebruik van de torens lijkt onwaarschijnlijk. De torens hadden zelfs geen toegangsdeuren die bewaakt werden door kruisboogvensters. Het zou ook voldoende zijn geweest om de ruimte aan de basis in brand te steken om de torens in ware schoorstenen te veranderen en iedereen binnen te dwingen zich over te geven of zijn toevlucht te zoeken on een paar balkons of op het dak van de toren [3].

«Nondimeno appare poco probabile un efficace uso militare delle torri: erano elementi isolati che non appartenevano a un sistema fortificato e non avevano neppure porte di accesso presidiate da caditoie o finestre balestriere. È infatti dubbio che consentissero la difesa di ogni possibile accesso al palazzo o casa cui esse erano legate. E parrebbe altrettanto improbabile riconoscere ad esse una funzione di ultimo arroccamento: sarebbe bastato appiccare un incendio nel vano alla loro base per trasformarle in vere e proprie canne fumarie e costringere, chiunque fosse all'interno, alla resa o a rifugiarsi in eventuali pochi balconi o alla sommità della torre.
Piuttosto che funzioni legate a concrete e continuative attività, le torri sembrano avere avuto il prevalente significato simbolico di espressione del potere di una famiglia o di una consorteria; come assumeva verosimilmente un significato simbolico la temporanea perdita della disponibilità delle torri ordinata dal podestà nel 1248, volta a ristabilire le gerarchie tra comune e consorterie a beneficio dell'intera comunità di San Gimignano».[3]

In de late Middeleeuwen was deze stad erg welvarend omwille van de ligging aan de pelgrimsroute naar Rome. Maar toen deze route werd verlegd en er tussen 1462 en 1464 een pestepidemie uitbrak, betekende dit de economische ondergang van de stad. Het zorgde er ook voor dat het middeleeuwse karakter vrijwel intakt kon blijven.[2] Tijdens de jare dertig vn vorige eeuw werd het middeleeuws karakrter van de stad versterkt. De missie van het Italiaanse fascisme bestond erin een nieuwe en aparte nationale identiteit, de italianità, te creëren en legde daarbij grote nadruk op de medioevo, waarmee de middeleeuwen en de renaissance bedoeld werden. Om dit gevoel van italianità te genereren, moedigde de fascistische regering steden als San Gimignano aan om hun historische centra te "vermiddeleeuwsen" door gebouwen en ruimtes te restaureren naar hun zogenaamde 'originele' en 'oorspronkelijke' vorm en zelfs nieuwe monumenten zoals de Loggia del Popolo te bouwen.

In sommige bronnen wordt het aantal torens van San Gimignano gereduceerd van 16 naar 14: over het algemeen worden de klokkentoren van de Collegiata en de Casa-Torre Pesciolini niet meegerekend, omdat ze andere kenmerken hebben dan de andere torens. Hier zijn beide torens wel meegerekend.

Dit zijn de torens: Campanile della Collegiata, Torri degli Ardinghelli, Torre dei Becci, Torre Campatelli, Torre Chigi, Torre dei Cugnanesi, Torre del Diavolo, Torre Ficherelli o Ficarelli, Torre Grossa, Torre di Palazzo Pellari, Casa-torre Pesciolini, Torre Pettini, Torre Rognosa, Torri dei Salvucci.