Benozzo Gozzoli

Benozzo Gozzoli, ook bekend onder de naam Benozzo di Lese de Sandro Alessio, werd rond 1420 geboren in het dorp Sant'Ilario in Colombano, vlakbij Badia a Settimo, Scandicci. In 1427 verhuisde hij met zijn gezin naar Firenze. Zijn grootvader was een wolhandelaar, zijn vader een kleermaker.
Hij werd hij in 1568 voor het eerst genoemd onder de naam Ghozzolo, de naam van het deel van de familie dat op het platteland was gebleven. Daarvoor was hij bekend onder de naam van zijn vader, di Lese de Sandro.

Tussen 1430 en 1440 werkten in Firenze beroemde en vernieuwende schilders als Fra 'Angelico, Filippo Lippi, Paolo Uccello, Domenico Veneziano en Piero della Francesca. Benozzo was eerst een leerling en later een medewerker van Fra Angelico, met wie hij op plaatsen in Firenze, in Rome en Orvieto werkte. In chronologische volgorde waren dat het San Marco klooster te Firenze (1445), de kapel voor paus Nicolaas V in het Vaticaan (1447) en de kapel van San Brizio in Orvieto (1448).

Later verhuisde Benozzo Gozzoli naar Montefalco, in Umbrië, waar hij zijn activiteit als een onafhankelijk schilder begon. Artistiek volledig ontplooid verhuist hij opnieuw, eerst naar Perugia en vervolgens opnieuw naar Firenze, de hoofdstad van de renaissancekunst. Vanuit Firenze heeft Gozzoli in de belangrijkste Toscaanse steden gewerkt, waaronder Volterra, Pisa en San Gimignano.

Na een leven in dienst van een uitzonderlijke artistieke productie, stierf Benozzo Gozzoli op 4 oktober 1497 in Pistoia, waar zijn zoons woonden. Hij was waarschijnlijk getroffen door de pest. Hij werd begraven in het dominicanenklooster in Pistoia.

In 1478, als teken van hun achting, hadden de autoriteiten van Pisa hem een tombe gegeven in de Campo Santo.

Benozzo Gozzoli, zelfportretten

Tijdens de zomer van 1464 verwoestte de pest San Gimignano. Ter ere van San Sebastiano, kreeg Benozzo de opdracht in een tijdsbestek van anderhalf jaar twee fresco's van de patroonheilige tegen de ziekte te realiseren, een fresco in chiesa di Sant'Agostino en een fresco in de Pieve (vandaag de Collegiate).

Met de hulp van zijn assistenten schilderde Benozzo in zestien dagen in Sant'Agostino de eerste grote muurschildering op het altaar in het middenschip, gewijd aan de martelaar, een bewijs van de urgentie van de commissie.
Het schilderij heeft een bijzondere iconografie. In plaats van de gebruikelijke afbeelding van Sebastiaan die bijna naakt met pijlen doorboord wordt, is de heilige gekleed in een blauwe mantel, zoals de Madonna della Misericordia doorgaans afgebeeld wordt. Onder de mantel schuilen de bewoners van de stad. Enkele belangrijke notabelen worden hier geportretteerd.

Benozzo verbleef ongeveer vier jaar in San Gimignano en na het werk aan de fresco's in het koor van Sant' Agostino woonde hij in het huis van Bartolo Mainardi, hoofd van één van de meest prestigieuze families van San Gimignano en de vader van Sebastiano Mainardi, leerling en latere schoonzoon van Domenico Ghirlandaio.[2]