De Abdij van San Galgano is een cisterciënzerabdij in Toscane, in een vallei tussen Siena en Massa Marittima. De indrukwekkende ruïne van de 13e-eeuwse abdijkerk, die hoorde bij het cisterciënzer klooster van San Galgano is een van de belangrijkste monumenten die de cisterciënzer gotiek in Italië heeft nagelaten. De spectaculaire overblijfselen van de kerk van de abdij geven de plek een bijzondere mysterieuze uitstraling. Hier vond Tarkofsky het ideale decor voor de laatste scene van Nostalghia.

De economische achteruitgang begon al in de 14e eeuw, toen hongersnood en pestepidemieën vele monniken en lekenbroeders de dood injoegen en plunderende huurlingenlegers uit Firenze het gebied onveilig maakten. De cisterciënzer monniken van San Galgano vervulden een belangrijkerol in de stedelijke administratie van Siena. De bouw door de Cistersiënzer orde in 1478 van een nieuw paleis in het veiligere Siena, het Palazzo di San Galgano, was de doodsteek voor de abdij. De laatste overgebleven monnikken verlieten op een enkeling na de abdij die overgeleverd was aan verder verval.
Vanaf de 16e eeuw verloor de abdij haar betekenis en begon de kerk te vervallen. De abt Girolamo Vitelli verkocht rond 1550 de loden daken van de kloosterkerk, waardoor de kerk ernstige schade opliep. In de 18e eeuw stortten na een blikseminslag het dak en de campanile in. De laatste cisterciënzers bleven nog tot 1783, toen groothertog Leopold I het klooster afschafte.
De overblijfselen van de kerk, de bogen en pijlers en de nog overeind staande wanden geven nog steeds een indruk van hoe majestueus dit gebouw oorspronkelijk was.
Van het 13e-eeuwse klooster rechts van de kerk resteren nog de sacristie, het auditorium of salon (parlatorio), het scriptorium, de kapittelzaal, het archief en, daarboven, de slaapzaal en de kapel van de abdij.

Algemene plattegrond van de abdij van San Galgano

Damien Wigny:

«C'est ici que se réunissaient les moines pour terminer l'office de prime par la lecture du martyrologue; lecture suivie de prières pour appeler la bénédiction du ciel sur les travaux de la journée et, enfin, de la lecture d'un chapitre de la règle de saint Benoît, d'où le nom de «chapitre». Après quoi, l'abbé en donnait un bref commentaire, puis répartissait les taches à exécuter. C'est dans cette même salle que l'abbé tenait ce qu'on appelle le chapitre des coulpes (du latin culpa: faute) où chaque religieux venait s'accuser de ses manquements à la règle et recevait une penitence. C'est là encore que l'abbé consultait la communauté sur les questions importantes concernant la vie du monastère, telle l'admission des novices à la profession, ou certaines décisions temporelles : constructions, achats, ventes. C'est au chapitre que se faisait l'élection de l'abbé. A côté de la porte du chapiteau, deux larges baies permettaient aux convers, souvent trop nombreux pour trouver place dans la salle, d'entendre les instructions de l'abbé. Les fenêtres bilobées sont de style romanopisan. On y sent l'influence orientale.»[5]