Interieur van de abdij van San Galgano (Chiusdino) [2]

Eremo di Montesiepi, Abbazia di San Galgano [3]

Na het visioen weigerde Galgano's paard zijn bevelen op te volgen en leidde hem naar de heuvel waar zijn visioen had plaatsgevonden. Overtuigd dat dit een teken was, besloot Galgano toen en daar om zijn misdadig leven op te geven.

Een stem zei hem toen afstand te doen van alle materiële zaken, waarop Galgano antwoordde dat dat net zo moeilijk zou zijn als het splijten van een steen. Om zijn gelijk te bewijzen trok Galgano zijn zwaard en stompte het in de rotsachtige ondergrond. Tot zijn verbazing spleet de rots als boter en ging het zwaard er doorheen. Galgano begreep de boodschap en vestigde zich als een nederige kluizenaar permanent op die heuvel. Hij verliet de heuvel nooit, leefde in armoede, enkel vergezeld door wilde dieren en af en toe bezocht door dorpelingen en monniken.

La spada nella roccia, Eremo di Montesiepi, Abbadia di San Galgano [4]

Een kleine geschiedenis

Nadat Guidotti op 33-jarige leeftijd was gestorven, kwamen er cisterciënzer monniken naar Montesiepi. De oorspronkelijke hermitage op de heuvel, die vandaag de dag nog steeds goed bewaard is gebleven, werd al snel te krap en daarom werd rond 1220 begonnen met de bouw van de Abbazia di San Galgano in het dal een paar honderd meter verderop. De abdij van San Galgano was de eerste (en enige) nieuwe stichting van de Cisterciënzers in Toscane, aangezien zij gewoonlijk reeds bestaande kloostercomplexen van de Benedictijnen konden bezetten. De nieuwe abdij, die mogelijk al een vestiging had van monniken die rechtstreeks uit de abdij van Clairvaux waren gekomen, viel onder het moederklooster van Casamari en behoorde daarmee tot de primaire abdij van Clairvaux[5].

Wat de toeschrijving betreft, wordt aangenomen dat het oostelijke deel is gemaakt door donnus Johannes, die reeds aan de bouw van de abdij van Casamari had gewerkt, en het westelijke deel door broeder Ugolino di Maffeo, gedocumenteerd in 1275[7]. Een van de kapitelen is versierd met een figuur die deze laatste architect van de kerk zou voorstellen.

De monniken van San Galgano verwierven spoedig grote landerijen. Zij werden belast met notariële en administratieve werkzaamheden en speelden een hoofdrol bij de bouw van de kathedraal van Siena. Ze legden moerassen droog en creëerden nieuwe landbouwgronden. Zij bouwden ook molens en volmolens waar wol werd veredeld. Het klooster ontwikkelde zich al snel tot de meest bloeiende cisterciënzer nederzetting in Toscane [6].

De economische achteruitgang begon al in de 14e eeuw, toen hongersnood en pestepidemieën vele monniken en lekenbroeders de dood injoegen en plunderende huurlingenlegers uit Firenze het gebied onveilig maakten. Een inval van de Florentijnse condottiere Giovanni Acuto luidde in 1364 het verval van de abdij in[5].

De bouw door de Cistersiënzer orde in 1478 van een nieuw paleis in het veilige Siena, het Palazzo di San Galgano, was de doodsteek voor de abdij. De laatste overgebleven monnikken verlieten op een enkeling na de abdij die overgeleverd was aan verder verval.

De abt Girolamo Vitelli verkocht rond 1550 de loden daken van de kloosterkerk, waardoor de kerk ernstige schade opliep. De cisterciënzers bleven tot 1783, toen groothertog Leopold I het klooster afschafte.

In 1786 werd de klokkentoren die 36 meter hoog was, getroffen door een bliksem, stortte neer en verwoestte definitief het gewelf van de abdij.
Tijdens de Napoleontische invasie werd de abdij voorgoed gesloten door de Franse troepen.

In 1924 werd besloten om het resterende deel van het klooster in zijn staat van verval te consolideren.

Suggestieve beelden van de Abdij van San Galgano in Chiusdino, Toscane [3]