Lucignano, chiesa di San Francesco, Madonna in trono tra i santi Cristoforo e Giorgio, attribuit a Bartolo di Fredi e Taddeo di Bartolo

Lucignano, een middeleeuws dorp met een karakteristiek concentrisch stratenplan, ligt op 28 km ten zuidwesten van Arezzo, en werd bekroond met de Bandiera arancione van de Italiaanse Touring Club.
De kerk van San Francesco is een van de meest opmerkelijke voorbeelden van Toscaanse gotische architectuur.
In de kerk zijn nog veel fresco's of fragmenten van fresco's te bewonderen waarvan er enkele toegeschreven worden aan Bartolo di Fredi en Taddeo di Bartolo. De rechterkant van het transept is beschilderd met verhalen over Sint Franciscus, enkele heiligen en onderaan een Visita dei Magi, fresco's die toegeschreven worden aan Bartolo di Fredi.

Op de wand van het transept is een groot fresco van de Sienese school bewaard. In drie horizontale banden zien we Stimmate di San Francesco, Madonna in trono en de Epifania. C hiesa di San Francesco, Lucignano (1)

Op de muur met fresco's werd in de eerste helft van de 17e eeuw een deur met een driehoekig fronton toegevoegd, en een gebogen sacellum die het fresco van de Aanbidding van de wijzen in het onderste register voor een groot deel hebben vernietigd [2].

Mappa Lucignano, chiesa di San Francesco | Ingrandire mappa


Galleria fotografica

Lucignano	Lucignano, panorama del Centro storico	Lucignano, panorama

Chiesa di San Francesco	Il trionfo della morte di Bartolo di Fredi (1360 ca.)	Chiesa San Francesco (Lucignano), transetto





Frammenti degli affreschi attribuiti a Bartolo di Fredi e Taddeo di Bartolo, Chiesa di San Francesco (Lucignano)
Traveling in Tuscany \| Complete list of the Orange Flag towns in Italy Official website of the Italian Touring Club \| www.bandierearancioni.it\| Mappa 38 Charming small towns in Tuscany Lucignano \| www.touringclub.it Damien Wigny, Toscane. 1, Arezzo, Cortone, Casentino, Sancepolcro, Fonds Mercator, 2013 Wie het oostelijk deel van Toscane beter wil leren kennen moet het Franstalige boek Toscane : Arezzo, Cortone, Casentino, Sansepolcro van Damien Wigny lezen. Het boek is mooi ingedeeld in drie delen. In Itinéraires beschrijft Wigny 139 routes door de provincie Arezzo. De bezienswaardigheden worden in Monuments uitvoerig beschreven. In Lectures gaat Wigny dieper in op de Etrusken, de renaissance of de pausen. Er is ook een Italianse vertaling beschikbaar.
Het vakantiehuis Podere Santa Pia bevindt zich in het zuiden van Toscane, in het hartje van de Toscaanse Maremma, op 30 km van Montalcino. Podere Santa Pia is is een prachtige voormalige klein kloosterboerderij uit de 19e eeuw. Hier trokken jonge vrouwen zich ooi terug om hun leven te wijden aan contemplatie en liefdadigheid. Het vakeantiehuis ligt op een heuvel, omgeven door wijngaarden, bossen van donzige eik en kurkeik, es en jeneverbesstruiken. Na een halve eeuw van verval werd het voormalige kleine klooster gerestaureerd tot een authentiekee vakantiewoning, met groot respect voor de originele Toscaanse stijl. De originele terracottavloeren, houten balken en typische arcade's ademen de sfeer van een voorbije tijd. Maar het eenvoudige interieur en de minimalistische ingrepen sluiten perfect aan bij de eenvoud van de Toscaanse landhuizen van weleer. Een mooie selectie hedendaagse grafiek van kunstenaars als Jürgen Partenheimer, Ronald Noorman, Pierre Alechinsky, Philippe Vandenberg en Hanns Shimansky maken deze woning tot een hoogstaand vakantieverbijf, in de nog ongerepte Maremma. Case vacanza in Toscana \| Podere Santa Pia

Podere Santa Pia	Colline sotto Podere Santa Pia	Sunset, the island of Montecristo
[1] Foto di Mongolo1984, licenziato in base ai termini della licenza Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 International. [2] Nicoletta Matteuzzi, Affreschi agiografici iconico-narrativi in Toscana (1320-1490). 'In ipso pariete expressere memoriam quorumdam miraculorum'. Università degli Studi di Firenze, 2012. Cfr. P. SEMOLI, in Cortona e la Valdichiana aretina, a cura di S. Casciu, (I luoghi della fede), Milano 2000, pp. 125-126; C. e V. SPADINI, Lucignano. Storia, arte, tradizione, Firenze 2011, p. 32.