Stefano di Giovanni di Consolo da Cortona, bekend als il Sassetta, (° rond 1400 in Cortona; † 1 april 1450 in Siena) was een Italiaanse schilder van het Quattrocento.[1] Hij was een van de belangrijkste kunstenaars van de School van Siena in de eerste helft van de 15e eeuw, een laatgotische stijl die bekend staat als de Internationale Gotiek.
Sassetta werd rond 1400 geboren in Cortona en bracht daar zijn jeugd door. Voor 1410 verhuisde hij naar Siena met zijn vader Giovanni di Consolo, die in 1420 voorkomt als de kok van de Signoria.

Madonna delle Ciliegie (Madonna van de kersen) is de naam van het paneelschilderij dat zich in het Museo Diocesano van Grosseto bevindt. Het is een klein meesterwerk van de in veel opzichten mysterieuze vroeg 15e-eeuwse meester uit Siena Stefano di Giovanni di Consolo, die bekend staat als 'Sassetta'.

De wortels van zijn figuratieve en hoofdzakelijk religieuze schilderkunst liggen in het 14e-eeuwse Siena, het schitterende, hoofse en ultra-verfijnde Siena van Duccio, Simone Martini en Lorenzetti, met elegante, aristocratische figuren op een achtergrond van bewerkt goud waarin een doodverf van rode aande en vermiljoen doorschemert[6].

De Madonna delle Ciliegie, afkomstig uit de dom van Grosseto, en werd waarschijnlijk voltooid in het jaar van Sassetta's dood. Het paneel heeft brutale reducties ondergaan (het is ingekort en verminkt in de hoogte en waarschijnlijk ook aan de zijkanten). Volgens een hypothese van John Pope-Hennessy, overgenomen door Enzo Carli [2], is het mogelijk dat het paneel van Grosseto oorspronkelijk het centrale deel was van een polyptiek met de signatuur “Stephanus Joannis me pinxit (Stefano di Giovanni mi ha dipinto)[2], ’die de oude gidsen van Siena (1625 en 1697) in de Petroni-kapel van San Francesco plaatsten”.

De zittende Madonna, in een houding die doet denken aan die van de Madonna van de sneeuw, ook geschilderd door Sassetta [2], kijkt bedroefd naar haar zoon. Zittend op een kostbaar kussen houdt het Kind met de roze wangen, wiens naakte lichaam ondanks zijn ronde en nog mollige gestalte al zichtbaar de kracht van een metgezel heeft, zich vast aan de mantel van zijn moeder alsof het haar hand is - deze laatste, die zijn rug aanraakt, garandeerde zijn nog steeds wankele evenwicht niet voldoende. Hij brengt de ander naar zijn mond: terwijl hij duidelijk plezier toont, eet hij! De kleine kers die hij op het punt staat door te slikken heeft dezelfde vermiljoenkleur als zijn lippen, en het is bijzonder zorgvuldig om de omtrek van het kleine vlezige volume in deze context te vangen. De Maagd houdt een handvol vers gegeten rode kersen vast die ze aan haar kind wil geven. Wat is er natuurlijker, zou je kunnen zeggen, dan deze intieme scène van moederlijke tederheid, zo niet de droefheid waardoor Maria getroffen leek, en de rode kleur van deze kleine vruchten, een waarschijnlijke evocatie van het lijdensverhaal?[4]