Luca Signorelli, I dannati all'inferno, (detagli), Cappella di San Brizio, Duomo di Orvieto [2]

In een kluwen van naakte mensenlichamen en demonen met kleurige ledematen worden de zich wanhopig maar vergeefs verdedigende verdoemden aangevallen en mishandeld door duivels die lelijk te keer gaan. De groenige en paarse duivels versterken de gruwel van de gespannen poses en de anatomische details in de lichamen. Deze scènes met duivels en andere denkbeeldige figuren tonen Signorelli's excentrieke temperament, zijn ironie en macabere humor.
Centraal valt het detail op van een mooie naakte vrouw die op de grond ligt, schreeuwend van angst voor de verschrikkelijke straf die haar wacht door de duivel die haar gevangen heeft en over haar heen uittorent, zien we de verbeeldingskracht en inventiviteit van Signorelli. De vrouw op de rug van een duivel zou volgens sommigen de ex-geliefde van Signorelli zijn, die hem afgewezen had.
En Luca Signorelli heeft zichzelf ook als een blauwe duivel afgebeeld: met slechts één hoorn in het midden van zijn voorhoofd omarmt hij een mooie blonde vrouw die zich aan zijn vurige aanval probeert te ontworstelen.

Luca Signorelli, I dannati all'inferno (Particolare dei dannati all'inferno che diventano preda dei demoni), 1499-1502, Cappella di San Brizio, Duomo di Orvieto [2]

Michelangelo werd sterk beïnvloed door deze fresco's, die vol staan met krachtige naakten geschilderd in vele houdingen die hun spieren accentueren. Maar hij imiteerde Luca's werk geenszins(zoals Vasari ons wil doen geloven. De spiritualiteit en de morele inhoud van het Laatste Oordeel in de Sixtijnse Kapel staan ver van de theatrale voorstellingen in Orvieto. Michelangelo vond in Signorelli's fresco's misschien een nuttig iconografisch repertoire en een verzameling van verrassende en ongebruikelijke vernieuwingen.