Cipressen in the Val d'Orcia

Toscane fascineert, het verwondert, ontroert soms en altijd keren we er terug. Toscane is het hart van de Italiaanse cultuur. Hier komt alles samen: kunst, geschiedenis, het eten en de voortreffelijke wijnen, de schoonheid van het landschap. De mensen ook, la gente.
Maar dat terugkeren heeft een prijs. We zijn er niet meer alleen, en wat ons door zijn authenticiteit zo aantrok raakt ondergesneeuwd door een teveel aan aandacht, aan mensen, een teveel aan overdreven restauratie.
Luc Devoldere heeft het in De verloren weg mooi verwoord:

(En toen kwam de achtste dag. En God schiep de cipres, de helling en de eucalyptus. Hij plaatste ze in een onderling bezield verband, strooide er esprit de géométrie en esprit de finesse door en noemde het Toscane. Toen kwam de mens, en hij bewerkte eeuwen lang het landschap, trok er de diepe voren van zijn aandacht en zijn inspanningen in, en plaatste er - altijd asymmetrisch gekadreerd - een hoeve in en een kerkje. Maar niemand zag het. Nog niet.
In dat Toscane las ik op een muur het graffito: 'Angels never stay in paradise. ' De cultuurtoerist vulde de leegte die de engelen lieten, en het paradijs heeft zich aangepast. De verwende westerling met geld kwam er zich terugtrekken om olijven te telen, te onthaasten. En er dan een boek over te schrijven. Wat dan weer bezoekers opleverde, die kwamen kijken naar het paradijs, dat zich bewust was geworden van zichzelf, en zichzelf daarmee had verjaagd. Men begon van alles ten nutte te maken: landschappen, boerderijen, olie, wijnen, kazen, kunstschatten. Het '0, hoe typisch!' of 'Daar is het nog authentiek!' was niet uit de lucht. Maar het ten nutte maken van het typische, het authentieke vernietigt het juist. Sindsdien is Toscane dubbelzinnig.) [2]