Voor Aristoteles is de deugd is een houding die ons in staat stelt ons handelingen voor te nemen, en die het midden houdt in relatie tot ons, een midden zoals dat bepaald is door een overleg en wel zoals een verstandig mens het zou bepalen. [Aristoteles, Ethica Nicomachea, Boek 2, hoofdstuk 6, 1106 b 36-1107 a 2.]

De vier kardinale deugden zijn:

1. φρ?νησις (phron?sis) Voorzichtigheid - verstandigheid - wijsheid
2. δικαιοσ?νη (dikaiosyn?) Rechtvaardigheid - rechtschapenheid
3. σωφροσ?νη (s?phrosyn?) Gematigdheid - matigheid - zelfbeheersing
4. ανδρε?α (andreia) Moed - sterkte - vasthoudendheid - standvastigheid

Deze klassieke deugden gaan terug tot de Griekse filosoof Plato, die dit onderwerp behandelde in zijn boek Politeia (Πολιτε?α, lett. 'de republiek'). Aristoteles breidde dit gedachtegoed nog verder uit in zijn Nicomachische Ethiek. Het concept deugd was algemeen bekend in het oude Griekenland en het oude Rome, en onder meer door het feit dat ook Marcus Tullius Cicero erover schreef, werd het begrip overgenomen door de christelijke wereld en werd het geïntegreerd in de katholieke theologie.

Thomas van Aquino

In de 13e eeuw werden de werken van Aristoteles herontdekt. Zijn vier kardinale deugden werden samen met de christelijke drie goddelijke deugden samengevoegd tot de zeven deugden. Door Thomas van Aquino werd dit alles in de katholieke filosofie opgenomen, waarmee de leer van Aristoteles de belangrijkste filosofische basis van de katholieke moraalleer en de middeleeuwse politieke theorie werd.

Het was Thomas van Aquino, in zijn onvoltooide verhandeling De regimine principum (rond 1272), die de politieke theorieën van Aristoteles aan zou passen aan de realiteit van de late middeleeuwen. Maar het beste voorbeeld van de centrale plaats die het "algemeen belang" inneemt in de filosofisch-politieke reflectie vinden we terug bij Remigio de ’Girolami, die in De bono communi (circa 1304) “de absolute ondergeschiktheid van het individu tot het algemeen welzijn postuleert” [4]. De doctrines van de Dominicanen waren bekend in Siena tenminste vanaf het begin van de veertiende eeuw.

Remigio dei Girolami (1235–1319) was een Italiaanse Dominicaanse theoloog die als lector werkzaam was in Santa Maria Novella in Firenze. Hij was een vroege leerling van Thomas van Aquino. Zijn Tractatus de bono communi van 1302 is een belangrijk politiek werk. Remigio was in staat om de politieke gedachte van Aquinas, die de nadruk legde op de monarchie, aan te passen aan de regimes van de Italiaanse stadsstaten.

Allegoria del Buon Governo (Allegorie van Goed Bestuur) (1338-1339)

Het eerste fresco, de Allegoria del Buon Governo (Allegorie van Goed Bestuur) bevindt zich in het midden van de Sala della Pace of de Sala dei Nove.

Links zit de Gerechtigheid (Vrouwe Justitia), met boven haar hoofd de weegschaal, vastgehouden door de Wijsheid (Sapientia). Aan de weegschaal hangen, in balans, 2 schalen met een engel: de één beloont, de ander straft. Onder Gerechtigheid zit de Harmonie (met timmermansschaaf om misverstanden glad te strijken)[2], die door linten verbonden is met de burgers, die deel uitmaken van het bestuur. De burgers zijn kleiner weergegeven dan de Deugden omdat zij aan de deugden onderworpen zijn.[3] De burgers zijn onderling verbonden met een touw dat begint bij de rechter engel van Gerechtigheid en via Harmonie naar het Goede Bestuur (de oude koning) loopt.