Murlo, Palazzo Vescovile, ora Antiquarium di Poggio Civitate, Museo Archeologico

Op het grondgebied van Murlo zijn talrijke Etruskische gebruiksvoorwerpen gevonden die bewaard worden in het plaatselijke Archeologisch museum, het Antiquarium di Poggio Civitate, in het historische centrum.

Etruskische necropoli en stedelijke architectuur

Tijdens  de Renaissance ontstond grote belangstelling voor de geschiedenis en cultuur van de Etrusken door de vele bijzondere archeologische ontdekkingen in die tijd. De talrijke indrukwekkende overblijfselen van deze antieke beschaving bezorgden de Etrusken faam als een van de machtigste bevolkingsgroepen van het pre-Romeinse Italië, de periode vóór de overheersing van de Romeinen. Er werden ook grote necropolissen ontdekt. Deze dodensteden met hun grafkamers met rijke grafinhoud en geschilderde wandversieringen wekten de suggestie dat de Etrusken gefascineerd waren door de magische en duistere wereld van de dood en het hiernamaals.
In de 19de eeuw volgden nieuwe ontdekkingen.

De pasgevormde Italiaanse staat hield zich op alle fronten bezig met opgravingen, en immense archeologische schatten kwamen aan het licht in Etruskische centra als Veii, Tarquinia, Vulci, Cerveteri, Perugia en Chiusi. Deze constante stroom van vondsten leidde tot het ontstaan van de eerste grote collecties Etruskische antiquiteiten.
De onderzoeksactiviteiten werden in de 20ste en 21ste eeuw voortgezet, maar nu richtte de interesse van opgravers en wetenschappers zich steeds meer op de grote centra, de stedelijke nederzettingen en de architectuur – zowel de sacrale (de heiligdommen) als de huiselijke – en minder op de necropolissen. In deze periode ontstonden in snel tempo veel kleine regionale musea in het Etruskische gebied zelf, zoals in Tarquinia, Cerveteri en Vulci.
De archeologische vindplaats van Poggio Civitate (en Piano del Tesoro), ongeveer 1 km ten zuidoosten van Castello di  Murlo werd in 1926 ontdekt door Ranuccio Bianchi Bandinelli.[8]
Het Archeologisch Museum Antiquarium di Poggio Civitate werd  opgericht in 1988 [9] en ondergebracht  in het Palazzo Vescovile in Murlo.

Poggio Civitate

Poggio Civitate is een Etruskisch archeologisch gebied in de buurt van Murlo. De archeologische vindplaats is al enkele jaren het onderwerp van een opgravingscampagne waaraan de University of Massachusetts Amherst meewerkt.
De eerste vondsten in het gebied dateren uit de jaren 1920 na opgravingen door Dario Neri en Ranuccio Bianchi Bandinelli. Een echte opgravingscampagne begon echter pas in de jaren zeventig door verschillende Amerikaanse universiteiten.

Een groot deel van de archeologische vondsten worden bewaard in het Etruskische museum Antiquarium di Poggio Civitate, dat sinds 1988 in het voormalige Palazzo Vescovile is gevestigd[3].

Het museum Antiquariumvan Poggio Civitate is gevestigd in Palazzo Vescovile, het oude bisschoppelijk paleis en in het aangrenzende gebouw. Hier worden talrijke archeologische vondsten bewaard. Naast de grafgiften van de necropolis van Poggio Aguzzo (7e eeuw v.o.t.), zien we er vooral voorwerpen die gevonden zijn in de Etruskische vindplaats Poggio Civitate, een van de belangrijkste Etruskische archeologische sites[4]. De site beslaat twee Etruskische gebouwencomplexen, het eerste van de 7e eeuw v.o.t. en het tweede van de 6e eeuw v.o.t..

Naast de voorwerpen van de necropolis van Poggio Aguzzo uit de Oriëntaliserende periode (ca. 725 - 580 v.o.t.), zijn er vondsten uit het bewoonde gebied rond Murlo, en vooral van het prinselijke paleis op de heuvel van Poggio Civitate. De nederzetting was een van de belangrijkste in Etrurië en ontstond op de wegen die de Etruskische kuststeden met die van het achterland verbond [4].

Recente opgravingen suggereren dat de Etruskische aanwezigheid n de regio voortduurde na de definitieve vernietiging van Poggio Civitate, maar ook dat de monumentale gebouwen van de site niet op zichzelf stonden. Ze kunnen eerder worden beschouwd als een kern van een bredere gemeenschap, met de elites van Poggio Civitate in het centrum van een verspreide bevolking die zich rond de heuvel verzamelde. Er zijn sporen van gemeenschappen op heuvels zoals in Vescovado di Murlo, Lupompesi, Castelnuovo Tancredi en Montepescini [5].

De Etruskische cultuur is de eerste grote beschaving op het Italisch schiereiland. In hun bloeitijd (7e - 6e eeuw v.o.t.) vormden de Etrusken een van de hoogst ontwikkelde volken van de oudheid.

Het archeologische onderzoek bij Poggio Civitate, dat nog steeds aan de gang is, werd in de jaren zestig geïnitieerd door een Amerikaanse missie met de aanmoediging en steun van Ranuccio Bianchi Bandinelli. De opgraving van het paleis, gekenmerkt door twee verschillende bouwfasen die teruggaan tot de Oriëntaliserende periode (ca. 725 - 580 v.o.t.) en de Archaïsche periode (ca. 580 - 480 v.o.t.), vormde een fundamentele stap in de kennis van de Etruskische woonarchitectuur. Met name de ontdekking van de terracotta bekleding en decoratie-elementen van de daken (acroteri, terracotta reliëfplaten) heeft waardevolle informatie opgeleverd over de techniek en ideologie van de macht van die tijd [4].
Het is nog de vraag of deze plaquettes bedoeld waren om de binnenmuren van de gebouwen te sieren, of ze bedoeld waren als beschermende buitenbekleding, of dat ze beide functies vervulden[6]. In de reconstructie in Palazzo Vescovile worden ze in een fries op balken onder de daklijst genageld.

Il Cappellone

De eerste verdieping van het archeologisch museum van Murlo herbergt talrijke vondsten die getuigen van een uitzonderlijk vakmanschap en die de meest opvallende aspecten van het dagelijks leven illustreren, van banketten tot lichaamsverzorging.
De collectie is aangevuld met enkele voorwerpen uit andere steden van Etrurië en uit Griekenland.
Verder is op hetzelfde niveau een afdeling gereserveerd voor de grote ambachtelijke werkplaats die in de directe omgeving van het prinselijke paleis werd ontdekt, waar verfijnde en kostbare voorwerpen in keramiek, brons, ivoor en been werden gemaakt[4].
De tweede verdieping is gewijd aan de bekende overblijfselen van de architecturale decoratie van de prinselijke residentie. Hier zien we de reconstructie van een deel van het dak, met daarbovenop de buitengewone terracotta beelden, daterend uit het begin van de zesde eeuw v.o.t., en versierd met lange fries van kleitabletten die  afbeeldingen bevatten van een banket, vergadering, processie en paardenrace.Tussen de beelden op de nok valt de beroemde Cappellone op, die het echte symbool is geworden van Murlo en het Etruskisch museum[4].