Simone Martini werd in 1284 in Siena geboren. Zijn eerste gesigneerde werk is het Maestà fresco in het Palazzo Pubblico in Siena. Dit werk dateert uit 1316.

Het Palazzo Pubblico is een van de belangrijkste civiele gebouwen in Italië. Met de Torre del Mangia domineert het monumentale stadhuis al 700 jaar de Piazza del Campo. In het Palazo Pubblico bevindt zich ook het Museo Civico van Siena dat een indrukwekkende reeks fresco's uit de bloeiperiode van Siena bevat.

De grootste en meest indrukwekkende zaal van het Museo Civico is de Sala del Mappamondo (de Zaal van de Wereldkaart), zo genoemd naar de ronde wereldkaart van Ambrogio Lorenzetti die zich hier ooit bevond.
Maar het eerste schilderij dat in deze zaal tot stand kwam was de Maesta van Simone Martini.

Het is geen toeval dat Maria werd gekozen als onderwerp van dit eerste decoratieve werk: de Sienese wilden hun speciale toewijding voor de Hemelse Moeder laten zien, een toewijding die jaarlijks wordt vernieuwd in de beroemde Palio, die aan haar gewijd is (de Palio van 16 augustus wordt gereden ter ere van de Madonna dell'Assunta).

Het fresco van Martini begon rond 1312, vier jaar nadat Duccio di Buoninsegna zijn Maestà voltooide voor het grootste altaar van de Duomo, een werk dat zich nu in het Museo dell'Opera del Duomo bevindt. Men denkt dat Simone Martini een leerling van Duccio was, omdat zijn werk duidelijk door hem beïnvloed is.

Vergeleken met de figuur van Duccio, nog steeds gebonden aan de Byzantijnse traditie, is de Madonna van Simone menselijker en meer aanwezig gemaakt. Hij plaatst haar centraal in een driedimensionale ruimte waarin zij op een meer natuurlijke manier door haar hof omringd wordt. In feite zijn de personages niet langer in rechte lijnen opgesteld, maar zijn ze gerangschikt op drie opeenvolgende bogen, wat een meer realistische ruimte suggereert, bijna een apsis vormend.

De abstracte gouden achtergrond is verdwenen om plaats te maken voor een intens nachtblauw, dat diepte en een zeer suggestieve sfeer creëert. Simone vervangt de stille en heilige ruimte van Duccio door een levendige ruimte, waarin de goddelijke adem aanwezig lijkt in de bewegende lucht die de gordijnen van de luifel en de sluiers zacht laat bewegen.