Het eerste graven in Podere Santa Pia, Castiglioncello Bandini, Tuscany

De eerste uren van de graafwerken van wat een groot zwembad zal worden, met een uniek uitzicht op de heuvels van de Toscaanse Maremma. Het ochtendlicht schuift aarzelend over die Etruskisvhe heuvels, de aarde is koel maar onder die zorgvuldig werkende handen is de kracht voelbaar, en naarmate de zon opkwam, werden de inspanningen van de werklui beter zichtbaar. Het land werd getransformeerd, de contouren van de heuvel veranderde door hun zorgvuldige handen, en wat ooit vlak grasland was, was nu een reeks kleine heuvels van omgewoelde aarde, maar in de diepte werd duidelijk hoe alles met zorg en precisie tot stand kwam.
Neen, dit was niet zomaar een kuil. Deze mannen zijn bijzonder.

En als ik een foto wil nemen is hun houding stroef, met de armen onbeholpen en bijna half gestrekt naast de volle lichamen, naast de spieren, de gespannen zenuwen, het gewicht van de jaren, het harde werk. Ze lijken niet in staat tot elegantie, maar als je ze aan het werk ziet, zijn de bewegingen vloeiend, zonder enige aarzeling. Met een natuurlijke en dynamische sierlijkheid verplaatsen ze wat zwaar en stroef is, betonijzer, tonnen aarde, en lijken soms dansend te laveren tussen het gevlochten ijzerwerk, zich niet bewust van plaats of tijd, maar in het ritme en de opeenvolging van de handelingen die nodig zijn. En voor onze ogen komt iets tot stand wat alleen zij al in gedachten vorm hadden gegeven, de bodem onder de zwemmer, de kleur van het water dat in dat vulkanisch gesteente van Monte Amiata diepblauw is, en helder als rond de Eolische Eilanden, de Mare delle Isole Eolie, een zee die eigenlijk geen naam heeft en waar geen van hen ooit geweest is. Stromboli, Perciato, Pecorini, Malfa, Lipari, Panarea, Vulcano.
Het blauw van vergeten zomers, de herinnering aan Stromboli en het aanmeren van Monica Viti in L'Avventura.